GDD XXIX Anwiezende Veurnaamwoorden
Een Anwiezend Veurnaamwoord kan rechtuut wat anwiezen, het kan tèvensß achteruut (terugge) of veuruut à wiezen.
Rechtuut: Hee wees op de teunebanke en zei: “Geef mien diee koke möör”. “Welleken?” “Denden (Dennen)”.
Achteruut (terugge): Zee keek nöör de mooie boken en zag der ene met een heel bont plaatjen derop; ß “dat wil ik hebben”, zei zee.
Veuruut: “Dissenà bint verrot”, zei de vrouwe. Zee lei de appels weer in de mande.
Het Dèventers kent de volgende Anwiezende Veurnaamwoorden:
1. Veur het-woorden: dit, dat, zon, zu(lle)k.
2. Veur de-woorden: disse, diee, den, zon, zu(lle)(k)ke, gunne.
NB. Alle meervolden bint de-woorden!
Veurbeelden:
Dit hemd, dat heuksken, zon rot jonk, zuk slecht weer.
Disse hazelnötte, diee härke, den keerl, zon snook, zukke joekels, *gunne kante van ’n Iessel (*andere).
Anwiezende Veurnaamwoorden kunt oke Zelfstandig gebruukt worden:
Geef mien dit, dat, dennend, zoo-ene, zukken, dissen, diee .
An disse kante of de gunnen?
Bie zelfstandig gebruuk kriegt de Anwiezende Veurnaamwoorden, diee bie de-woorden heurt as uutgang –n, behalve diee. Zon wördt zoo-ene of zonden.
Veurbeeld: Wil iej dissen of diee? Ik wil diee. Zee wil zoo-ene. Hee wil zonden. En wiej wilt oke zonden. Hukken? Zukken!
