De klokkenmaker
> Categorie: De Ravenstroater / Niesselt
Gepubliceerd: zondag 11 oktober 2009
Jong was hee of'ekeurd veur het onderwies. Hee had der nieet tegenop ekund, diee meisjes en jonges (veural de jonges) van de zesde klasse van toen nog de legere schole. Meschiens had e wel het verkeerde vak ekoazen: hee had een härtstikke goed verstand, nieet dat schoolmensen dat nieet hebt, möör butendat kon hee met de handen maken wat hee zag. Hee was net zoo as Catootjen van de Bottermärkt, diee maken kon wat zee zag.Hee had altied graag zitten prutsen an kapotte dinger; en as zee in zien handen wären ewest, wazzen ze weer niej, dat wil zeggen, dat ze het weer dejen. Het was in zien jongesjören begonnen met een horloge van de EPA uut de Lange Bee. Dat was een ding van niks ewest; de vere was zoo möör eknapt, en egeenieet te stief op'edreid. Veurzichtig had hee het achterdekseltjen der of'edreid. Hee wist hoe'of dat most; dat had e voort ezieen. Met zien loep bekeek e het kreng an de binnenkante: vere kaduuk; niks an te doon; ko'j zoo vort gooien. Reserveveerkes bestonden der natuurlijk nieet van. Hee kon gewoon een niej horloge kopen van dezelfde soort, en döör de vere uut slopen, möör dat kostten centen, en diee had e nieet, en butendat hoofden e dan dit klöksken nieet meer te maken.Uren zat e der oaver te piekeren. Toen had hee het. Dit was een heel groot alozie met een zwöre vere. Bie het scheerg'rei van zien vader zocht e nöör olde scheermeskes. Joawel heur, wel vief pekskes kwammen der te veurschien. De meesten wazzen rood verroest, möör tut zien verbazing von' e ook blanken van roestvrie stoal, wel een deuzien! Hee nam eerst een proef: hee gleujden boaven een spiritusvlemmeken een mesken hoast wit-gleujend, het mesken had e in de bek van een op wärmte geïsoleerde combinatietange evat, en knipten döör willekeurig een stuksken of met een vliemscherp nègelscheerken. Het ofgeknipte of lösse stuk viel op een old schöttelken, dat e der van te veuren onder had ezet. De rest, in de bek van de tange, maakten e weer gleujendig heite. Toen hiel' hee de bek van de tange met het stuksken scheermes onder een ieskolde waterstroale uut de krane: het mesken wordden stoalblauw. Hee zag dat e het goed ehärd was, veulden veurzichtig of het echt kold was, haalden het uut de tangenbek en boag het. Het wier zoo rond as een scheteboage en floepten tussen zien vingers uut de kamer deur. Hee kon het hoast nieet weer vinden: het was op het dressoir terechte ekoamen.Toen ging e an 't foezelen an met zien vlemmeken, zien scheerken, zien mesken, met zien lenige vingers en zien zuvere oog-hand-co'ordinatie; dat laatste hadden ze bie een test econstateerd. Hee wist best wat dat was, oog-hand-co'ordinatie: het samenwerken van ogen (het zieen) en de handen (het fiene werken).En hee kreeg het veur mekäre: 't alozie was emaakt. Weer later, toen e al een ridder van de droevige figuur bie het onderwies was, had hee nog is zoo wat bie de hand ehad met een pendule: de pendel was der spontaan of'evallen, en zien moder had evroagd of hee dat maken kon, möör het moch' niks kosten. Een köperdröödjen had uutkomst ebracht. Zoo had hee eleerd met waerdeloos materiaal de duurste reperaties te doon en dat had hem gin windeier elegd; hee was de bereumdste klokkemaker van de stad eworden. Hee was al lange gin ridder van de drovige figuur meer. Noe zat e nöör een olde metronoom te kieken, een uurwerksken wöör o'j precies de moate van muziek mee mèten kunt: duur grepken veur de dirigent. Ik holde geheim in welke schole hee hef estoan!
