Baker
Begin februäri 1936. ’s Woenzesmiddes. Wiej, mien vrindjes en ikke, De Rave was der netuurlijk oke weer bie, stonden achterin de Ravenstroate op de hook bie Beltman, de krudenier, wöör ik net een hallef pond ölienötjes ekocht had, diee wiej buten op mosten èten. Mien moder zol bezeuk kriegen en dan most zee ons een tiedjen kwiet, denk ik dan möör. Juffrouw Arends zol wel weer kommen. Moder was namelijk weer in verwachting. Dat had ik al lange ezieen an haer dikke boek. Ik wisse möör al te goed wat diee dikte betekenden: Döör zat de nieje beebie! As diee geboren wier, wazzen mien olders zes kinder rieke! Zukke grote gezinnen kwammen feitelijk enkeld bie de roomsen en de fienen veur, dus bie Goldenbelt en bie ons. Zoovölle wist ik toen oke al.
Döör kwam zee deur de Langezandstroate anstiefelen. Ze was een kort, stevig, kordoat wiefken met een klein zwärt heudjen op. Dat heudjen was glimmend net as of het gepotloojd was. Ze was verder oke helemoale in het zwärt ekleejd. Feitelijk was zee op het gezichte noa kats zwärt. Zee kwam op ons of-elopen, wiej gingen an de kante, en ik zei: “Dag, tante Märtha, goa iej noa mien moder?”
“Joa, jungesken”. En zee ging de hook umme, de Ravenstroate in.
“Wiee is dat?”, vrieg De Rave gelieke. “Dat is onze baker.” “Baakster, zui’j bedoelen, ’t is toch een vrouwe”, antwoordden De Rave. “Een baker is altied een vrouwe, en ik kan wel merken dat iej nieet weet wat een baker is”, zei ik. “O nee?” – “Wat dan?” De Rave begon te stotteren: “Een baker is een vrouwe diee e…e…e…eee bbbb…. aaa… kkk ..t”. “En wat is Baken?” “Is dat nieet …e…e…e… .Ik weet het nieet zoo goed meer … .”
Ik leie uut dat ik weer een zusken of een breurken kriegen zol, en dat juffrouw Arends der altied bie was as onze dokter het nieje kindjen op de wereld helpen kwam. Dat zee dan het kind ging bakeren, zörgen dat het lekker wärrem met kruken in de wieege epakt wier, um reden dat mien moder netuurlijk dat zelluf nieet kon, dat juffrouw Arends dan bie ons bleef um mien moder en het kindjen te verzörgen. En zon mense diee bakert, wördt een baker eneumd.
“Een baker is dus bienoa een bakker. As het breudjen ebakken is en heite uut de oaven kump, zörgt zee dat het lekker wärrem eholden wördt … Döör bi’k stille van ..”, zei ene van de andere kinder um mien hen. Allemoale hadden ze oademloos stoan te luusteren.
“As disse beebie der is, hebt mien olders zes kinder: Corrie, Jan, Gerrit – mien dus - , Nollie, Henkie, … en … weetiknogniee’”. “Doa bin ik niks bie”, zei Teun. Hee had möör ene breur, namelijk Gerrit. “En ik hebbe möör één zusken”, zei De Rave. Ik merkten wel, dat de kinder gewoon sjeloers op mien wären.
Op het stuupken veur Timmerfabriek De IJssel ginge wiej de ölienötjes verdelen. Wiej kauwden zwiegend. Ik vertelden möör nieet dat wiej juffrouw Arends altied ‘Het gepotloojde heudjen’ neumden, want döör hadden zeeluu niks mee te maken.
Een uurken lateder kwam ‘Martha Arends’, zooas mien vader altied zei, bie ons de veurdeure weer uut. Wiej hadden de ölienötjes al op, dus ik ginge nöör binnen. Ik wazze wel niejsgierig! Mien moder zei enkeld dat juffrouw Arends der ewest was. Meer nieet, möör zee streek wel èven oaver haer boek.
Soaters zetten mien vader het bedde van de olderssloapkamer nöör de veurkamer beneden, achter de holten schoefdeuren. In de nacht van zundag op moandag wier ik wakker van de butenbelle en lawaai beneden. Ik wisse wat der goande was. ’s Moandesmergens mochten wiej met Vader nöör de veurkamer. Moder lei in bedde: deur de ooievaer ebeten wier der ezegd. Wiej hadden een zusken ekregen, Jenneken, eneumd nöör Opoe Kuijk. Um zeuven uur geboren.
Martha Arends, zee hef de Hemel dikke verdieend!
