Kopstoan
De Rave was een hele lenige jonge. Hee kon van alles met zien lichaam. Een boel van diee dinger hef hee mien eleerd, möör der wären ook kunstjes diee ik mien nooit eigen heb kunnen maken. Dat kwam um reden dat mien ruggegroat te stief is, denk ik altied nog.
Nemt noe veur de gein is het maken van een bruggesken met oew lief. De Rave ging in de Hof languut op het asfalt, teer met fien grind, dat hadden wiej döör al, liggen, op de rugge dan wel te verstoan, bracht zien handen achter zien heufd, volden de elleboagen, lei zien handen plat met de handpallemen op de grond, boag de knieeën, zetten zien vootzoalen op de grond en hee drukten zich zoo in een soort schieeteboage met een holle rugge en de boek nöör boaven. Hee was net een bruggesken oaver een sloot. Het weer overende kommen, het op kommen, zeien wiej, ging veur hem nieet zoo makkelijk. Met piene en meujte zakten hee deur zien rugge weer heel langzaam op de stroate met een van piene vertrokken smoel.
Natuurlijk most ik het oke preberen. De Rave en De Putter zollen mien wel es èvekes hellepen. Toen as ik op de rugge leie, boag De Putter mien handen zooas diee stoan mosten, want dat kreeg ik deur mien stieve nekke nieet veur mekäre. De Rave greep mien um mien middel en trok mien toen al wat ronde rugge in een schieeteboage. Ik dachte dat ik het bestierve van de piene. Mien ruggegroat knapten hoaste. Möör … ik stonne! En nog wel as brugge.
“Iej könt het “, zei De Rave, “Komt möör weer op”.
Möör dat ging nieet, ik konne gin kante meer op. Inzakken zooas De Rave dat deej, ging nieet. Mien nöör links of rechts umme loaten vallen, ko’k nieet!
“Hellup mien”, schreeuwden ik. Möör De Rave lachten dat ik zoo möör most blieven stoan. Toch hielepen zee mien. De Putter greep mien onder de kop, in de nekke, met gevollen handen, De Rave lei zien ärmen onder mien rugge deur, en samen beurden zee mien rechtop. Nooit he’k meer eprebeerd een bruggesken te bouwen. Ik had helemoale mien bekomst.
Handstand, dat was een ietsken ander verhaal. Dat kon ik al veurdat De Rave dat kon. Ik namme dan een klein anleupken nöör de mure too, gooiden mieneigen veuroaver en döör stond ik al, mien handen plat op de grond, mien lief recht op de kop nöör boaven, voten tegen de huusmure. Möör toen De Rave dat ook kon, ging hee verder. Toen hee een keertjen stond, liep hee veurzichtig op de handen nöör de mure too, tut asse met zien volle lengte steil op de kop langes de mure stond. Kiek, dat kon ik weer nieet deur mien ronding boaven bie de scholders. Rechtopstoan helemoale heb ik nooit ekund. Ik had een beetjen de rugge van mien vader. Diee had hoaste een schoft.
Op de handen lopen kon De Rave ook, oaver de stoepe de hele Hof deur. Dat kon ik nieet, ik kon nog nieet lös op de handen stoan. Baas boaven baas … . Ik hadde döör wel de pest oaver in.
Kopstoan, dat was mien specialiteit. Ik kon dat nieet enkeld tegen de mure an, möör zoo lös op de tegels van de stoepe. Dat hef De Rave nooit kunnen leren! Ik zetten mien handen een endjen uut mekäre op de grond zetten mien kop zoo op de tegels dat diee met de handen een drieehook vormden en drukten mien op. Juust deur mien bolle rugge was ik gelieke in èvenwicht en kon ik doodstille minuten blieven stoan, tutdat de blooddruk in mien kop te groot wier. Toen De Rave het wol preberen, sloeg hee plat op de rugge. Hee schreeuwden het uut van de piene. De troanen van piene streumden hem oaver de wangen. Sjanken en lachen … .
Nooit hef hee het weer eprebeerd. Ook nieet toen wiej wedstriedjes dejen in De Hof in härdlopen, handstand, op de handen lopen, kopstoan! Een heel lenig meiken won het. Da’j bie kopstoan haer roaze breuksken konden zieen, umdat de meikes rökskes droegen, vond zee geels nieet erg! Wiejluu oke nieet! Zee had immers de eerste pries en … De Rave nieet!