Hoogwater
Pas late in de dertiger jören wier de Lagestroate op-eheugd. De Ravenstroate wier gelieke mee-enoamen en döör kwam oke een andere bestroating. Deur de verandering zag de Ravenstoate der inens as een moderne stroate uut: de kinderköpkes in de weg wazzen mooie lichte gebakken klinkers eworden. De kleine klinkertjes in de stoepen wären noe grindtegels van dertig bie dertig. Het opstepken in ons pertieksken was deur de opheuging van de stroate zeker tien centimeter legeder.
Veurdat de Lagestroate zoo hoge eworden was, zörgden het wassende water zoo um het joar veur wateroaverlast in diee stroate. Het water stond an de huzenkante tut op de stoepe. In de huzen met kelders stroomden in de kortste keren diee kelders vol. Ook in de Ravenstroate stond dan water in de kelders. Mien vader bracht alles wat in de kelder op de grond stond nöör hogere plekken. Mien moder most, de oaverlast was in het vrogge veurjöör, toch bie de Keulse potten met inmaakgreunte kunnen: andievie, sloabonen, sniebonen, zoerkool.
Het wassende water hield meestens nieet zoo lange an. Het begon al gauw weer te vallen. Bie de Schipbrugge ko’j op de peilschoale het vallende water dan weer goed volgen. As het lege genog was, gingen mien moder en vader met emmers de kelder weer löög scheppen. Met grote dweilen wier de vloere van de kelder an-edweild.
Veur ons was de tied van het wassende water een mooie tied. Wiej prebeerden zoo lange meugelijk deur de Lagestroate an de huzenkante te lopen, zelfs deur het water en hielden döör vake een paer natte ‘poten’ an oaver. Dan liepen wiej deur nöör Onder de Linden en de Welle, wöör het water tut an de huzen stond, en keken nöör de fietsers, peerdewagens, auto’s, handkärren, diee hun weg zochten deur het löögken water dat der stond.
Wiej wollen netuurlijk graag zieen dat de mensen ongewild een bad kregen. Of en too ging der dan ook een gejuich op as een fietser zien èvenwicht nieet holden kon en het water in plompten.
Kapleerzen had ik jammer genog nieet. Vader hef ze ons nooit willen geven. Hee zei altied, hee kenden zieneigen völs te goed, dadde wiej dan juust het gevöör op gingen zeuken, en van zien vief jonges en ene dochter, diee trouwens in zeuvenendertig nog möör een jöör old was, wol hee der ginene missen … . Gelieke had hee.
Möör deur De Rave kwam ik toch an kapleerzen. Hee had namelijk niejen ekregen, want zien olden kon hee nieet meer an hebben. De rechter leerze had een scheurken op de rand van zoale en schachte an de binnenkante. Hee haalden ze veur mien van huus. Hee bracht oke een tube selusie mee en schoerpapier en … een stuksken binnenband van een fietse. Hee schoerden de plekke ruwglad en schone, deej der selusie op, liet dat indreugen, noadat hee oke het stuksken binnenband behandeld had, en hee plakten het scheurken dichte. “Klöör is Kees”, zei hee.
Ik trokke de schonen uut en de leerzen an. Ze zatten as egoaten. Toen liep ik in de Lagestroate deur het water en ik hadde de grootste schik. Zoo liep ik wel een kwetier rond, tut an de spoorbrugge en weerumme. Toen ik veur de Perestroate liepe, veulden ik nattigheid. Dat ging direkt oaver in stromend water. Binnen een minuut stond mien leerze halfvol Iesselwater. Toen ik bie mien schonen was en de leerzen uuttrokke, kon ik wel twee liter water uut diee leerze gieeten. “Gadverdamme”, vleukten ik. De Rave lachten zich hoaste een breuk. “Sjanken of lachen, … .” Möör het härdste lachten mien vader! “Selusie”, zei hee, “döör mo’j netuurlijk as reperateur wel echt verstand van hebben”. De troanen liepen hem oaver de wangen. Zooiets vergèèt iej nooit!