Breeuwen
De femilie Hoogers had een punter, een Giethoornse punter zeien wiej altied. Als alle grote en kleine roeiboten lei diee in de zomermoanden in de Iessel bie de wilgenstruken langes de waterkante in het stuk tussen de Lege Löswal en het paadjen, pèken zeien wiej oke wel, dat achter langes de tuinen van Siemelink, geleuf ik, Rutgers en Stoffel liep. In de herfst trok Bertus Hoogers met hulpe van zien vader en of zien jongere breur Wim de punter op de wal en hee lei hem ondersteboaven op een paer dwärsliggende dikke ronde poalen. Zoo bleef de boot van binnen lekker dreuge en wiej konden der bie verstöpperken spöllen lekker onder kroepen. Ik geleuve dat de lange maste, um te zeilen, der net onder liggen kon, möör zeker weten doo ik dat nieet meer. Wel weet ik nog dat boot en maste beiden zon zeuven meter lange wazzen, want Bertus, diee wel acht of negen jöör older was as mien, hef mien dat is verteld. Hee zei dat a’j goed wollen zeilen met een punter dat de maste minstens net zoo lange wèzen most as de boot. Zoodoonde.
Op een zoaterdagmiddag in april achtendertig wol ik in mien olde kleren goan spöllen op de holtvlotten diee in diee wèke deur de Iessel wären kommen ofzakken nöör de holtwerf van Stoffel. Ze leien an de kante vaste-elegd an een paer meerpööltjes. Möör ik kwamme diee dag nieet verder as tut bie het pèken. Bertus en zien breur Wim wären druk bezig met de punter umme te keren. De Rave stond der bie te kieken. “Ze goat de punter breeuwen”, zei De Rave mien ongevroagd. Ik keke hem an, bliekböör met een vroagende blik, want hee vervolgden: “Weet iej nieet wat dat is?” Ik wist het nieet, möör ik zei: “Netuurlijk weet ik dat, sufferd … . Dat doot ze met touw en teer”. Ik kon dat makkelijk roajen, um reden dat boaven een holtvuurtjen een blik teer stond te smelten en te stinken en der meters lösse stukken henneptouw uut-erafeld in het grös leien. Möör Joos mocht weten wat ze döörmee gingen doon!
Bertus gaf mien lachend een knipoge. En hee kon zoo mooi lachen! “Dan meug iej helpen … . Hei’j oew olde kleren an? Ik wil nieet hebben da’j oew goeie kleren verrinneweert, want as iej onder de teer komt te zitten, krieg ik ruuuu …ziee met Moder Kuijk”. Toen begon hee te lachen. Hee had al wel ezieen dat ik mien olde plunje anhad.
“Ma’k oke helpen?” De Rave vroeg dat heel bleu. “Hol iej het vuur möör an, want de teer is nog nieet heite genog”, zei Bertus. “En veural met diee grote gieetlèpel goed roeren … . Wiej mot de teer zoo zachte hebben dadde wiej het smeujig op de boadem an de butenkante strieken könt”. Toen vroeg hee of De Rave ook olde kleren anhad. “Joa”, loag De Rave, möör ik kon zieen dat hiee zien ‘sundese’ kleren droeg.
Ik keke nöör Bertus en Wim hoe of het most. Ze hadden mien een grote schroevendreier egeven en zee hadden zelf elk een platte beitel. Zee nammen het lös-eploazen henneptouw, wat zee ‘werk’ neumden en propten dat veurzichtig in de noaden van de smalle planken diee de boadem van de boot wären. Ik deje wat zee oke dejen. A’k of en too opkeke, zag ik De Rave roeren en holt op het vuurken smieten. Hee kreeg zwärte vlekken in zien gezichte en op zien brook. Bie het vuur was het zoo heite dat hee of en too zien handen an de brook ofvèègden.
Uren later was het breeuwen klöör. De boot wier op-ebeurd en met de onderkante nöör boaven edreid. En de boot wier vanonder eteerd. Toen slepten wiej met zien vieren de boot het water in. “Teer löst nieet in water op”, zei Wim. De boot wier op zien ziekante edreid en hee kwam vol water te stoan. “Zoo, noe kan e dichte trekken.” Toen Bertus dat zei, keek hee nöör De Rave: “Wat ziee iej deruut!” De Rave begon te sjanken: “Ssssunde – hik – se kleren – annn – hooeee … .” En ik zei niks … . Troanen van sjanken … .