Schoften
Mien Ome Eppe en Tante Mientjen wären verhuusd met hun döchterken nöör de Govert Flinckstroate. Döör zol een buurte kommen op de plaatse van de ‘Spöltuin van Jan Halle’, diee verdwienen most. En dat gebeurden oke. Hee kwam achter de D.G.van der Keesselstroate te liggen. Deur de verhuzing van onze ome en tante kwammen wiej völle meer op de Zandweerd. En zoo konden wiej van heel dichte bie de werkzaamheden op de Zandweerd volgen. Oaver de zomerdiek hen wieren der tonnen zand op de uterweerd op-espoaten. De ‘bagger’ kwam deur lange buizen het veld op en het water vleujden döörnoa der uut. Het zand wier uut een zandgat noast de Iessel op-ebaggerd en oaver het land verspreid. Het terrein wier verheugd tut het niveau van de Zwolscheweg, diee vanof Dèventer oaver de Platvoet nöör Zwolle liep. Diee weg liep praktisch helemoale oaver de Winterdiek. Zoo hoge wier de Zandweerd bie Dèventer. Deur het zand dat op-espoaten was en wier wazzen lorriereels an-elegd, wööroaver de kiepwagentjes edouwd en etrokken wieren diee de grond wieter verplaatsen mosten. Zoo of en too raakten der zon kärretjen kepot. Dan wier zon ding van de reels of-ekieperd. En dat was veur ons, kinder – veural jonges – heel mooi, want in schofttied, as de mensen van de ‘Werkverschaffing’ gingen broodèten, um een uur of negen, haf tiene ’s märns en tussen twalef en ene ’s middes, gingen ze bie zunnig weer an de Iessel zitten. Wiej zaggen ze dan een holten plenksken an de deure van de schaftkeet hangen, wöör wel op zol stoan dat zee hen schoften wären! Dan kwammen wiej in aktie.
De Rave en ik nammen dan vake het veurtouw. Wiej wenkten de anderen mee te goan, zonder lawaai. Wiej sloapen, wat egeennieet neudig was, nöör een um-ekieperd kärretjen en keken wat der loos was. Vake was der een wieltjen of-elopen. En azze wiej geluk hadden was de lager deruut. De vrie grote kogels leien derbie. Kiek, en diee kogels neumden wiej onze ‘looien tokkerds’. Wiej gebruukten diee bie het kuizentikken en potgooien. Mooiere tokkerds ko’j nieet hebben. Zee wären loodzwöör, vandöör de name.
Ene keer letten wiej nieet goed op. Ovve wiej oaver de tied egoan bint, weet ik nieet, möör inens heurden wiej een zwöre stemme: “Geef möör hier jonges! Diee bint veur mien!” Vandage de dag weet ik nog steeds nieet, hoe of den keerl heetten. Möör wiej mosten hem onze tokkerd geven. Dat was jammer. De man zei verder niks. Hee slenterden nöör de keet, deej de deure van het hangslot en hee bracht de tokkerds nöör binnen. Toen kwammen ook de andere werkers deran. Zee smoesden wat met mekäre en zee gingen an het werken an.
Wiej slenterden nöör huus opan.
De Rave en ik sprakken of dadde wiej noa hallef zesse weerumme zollen goan nöör de schoftkeet. En döör hielden wiej ons an! De Rave had een iezerzage van zien vader mee-enommen. Het was doodstille bie de keet. Ik geleuve dadde wiej wel twee uur an het zagen bint ewest um de ketting deur te kriegen, umstebeurten. Toen konden wiej de keet in. Op de toafel leien vier looien tokkerds, diee wiej ‘evonden’ hadden. Wiej stopten diee in onze brookzakken. “Noe hebbe’ wiej pas ballen”, zei De Rave. Ik lachten.
Op de toafel lei oke een stuksken planke met döörop: Wij zijn SCHOFTEN. … Wiej mosten beiden lachen. Dat stuksken planke hingen ze dus buten op, as ze an de Iessel gingen zitten! De Rave greiden in zien zakken. Hee vond een stuksken timmermanspotlood. Hee onderstreepten SCHOFTEN driee keer, trok een pijltjen nöör beneden en hee schreef met heufdletters: WIJ OOK! Toen bärstten wiej in lachen uut. Ik zei: “Sjanken of lachen … , döör hoof iej … .”. Toen liepen wiej nöör huus. De Belle en Hakkie kregen beiden een looien tokkerd. Zee wären der immers oke bie ewest … . Sssst … , nieet verder verroajen … .