Härspööltjes
Van de wèke heb ik mien auto in-eruild. Dat dut mien weer denken an zeuventig jöör terugge. Toen kon gin mense in de Ravenstroate zon dink derop noa holden. Zelfs een fietse hadden de meeste mensen nieet! En a’j al een fietse hadden, dan was het een tweedehandsen … . En dan mos’ iej het belastingplaatjen nog betalen. Dat kosten een riks, twee gulden vieftig! Noe, zeuventig jöör later, is dat zeker twintig keer zoovölle, viefentwintig euro dus. Goat ter möör anstoan. Auto’s liepen der wel steeds meer, möör dat wazzen vrachtwagens. De peerdetraktie ging hennig an oaver van het peerd nöör de motor, al werkten diee met peerdekracht, PK. Zoo oke het vervoer vanof de Lege Löswal Dèventer in: gèèl zand, bouwstenen, stroatstènen, grindsoorten en zoo verder en nöör het water too: puin um met de boot of te voeren, gresbuizen, diee elders veur rioleringen gebruukt wördden, en vult zelluf möör in. Toen der moderner vervoer veur diee materialen kwam, maakten ze het lössen uut de boten oke makkelijker. De zandschuten kregen kranen um bottenwerk te vervangen. Der kwam oke een krane an de wal, wöörmee elajen en elöst worden kon. Veur het lössen van zand en grind kwammen der silo’s, umgekeerde pyramides met een kleppe an de onderkante en de wieje oapen kante boaven, wöör zand en grind in estort konden worden. Met een vergrendelde hendel konden ze de kleppe löstrekken, zoodat as deur een trechter het zand op de vrachtauto’s estort kon worden. Der hoofden nieet meer met de schuppe elajen te worden. As diee silo’s löög wären, dejen wiej, snotblagen van een jöör of twaalf vieertiene, ‘spelletjes’ boaven in de silo’s, wöör ik nieet oaver uut zal weiden.
Op een dag wieren der met een zwöre vrachtwagen, Chevrolet meen ik, härspööltjes an-evoerd. Diee mosten vaste oaver de Iessel nöör het zuden, nöör de mijnen. Het was zogenaamd ‘mijnholt’. Al diee pööltjes wären zon tweeënhalve meter lang. Diee pööltjes wieren gebruukt als stutpööltjes in de mijngangen. Noe was der eindelijk is wat anders um in het water te loaten duken as zand, stenen en kiezel. En kuntjenblik met platte stenen, diee zoo lekker oaver het water scheerden, begon oke een keertjen te vervelen! De härspööltjes ko’j met de punte zoo lekker in de Iessel loaten duken.
Toen de pööltjes elöst wären vlak an het water, gingen wiej an de gang. Wiej wach’en natuurlijk tut de vrachtauto uut het gezichte verdwenen was. De Rave deej het ons veur! “Iej nemt een poale … , zooo … ! Dan gooi iej … , zooo … , en dan plonst hee met de punte rechtstandig in het water … ! En dan schut hee … deur de druk van het water der hoge boaven uut … , zooo … !” En gelieke as hee proatten, zaggen wiej het in het echt!
Wiej gingen metene an de slag. Alle mooie vierkant estapelde pööltjes wieren schots en scheef van de stapels etrokken. Het wier een echte wedstried. Wiee of een pööltjen het hoogste uut de Iessel kon loaten springen. Gin mense hef het ewonnen, want inens klonk de schreeuw: “De Havenmeester”! Alle vieve of zesse gingen wiej der vandeur. De havenmeester, herkenbaer an zien politie-achtige pette, smeet zien fietse tegen een van de silo’s en liep in het wilde weg achter ons an te jagen. Wiej renden de Lagestroate, de Perestroate of de Ravenstroate in … . Ik liepe gauw bie ons eigen nöör binnen. Mien moder vroeg wiee of der binnen kwam en meer nieet.
Toen ik een paer minuten later de veurdeure weer uut ging en nöör de Iessel liep, kwam De Rave achter de turfbulte vandan. “Hef hee oe nieet te pakken ekregen?” “Nee, natuurlijk niee’ Hee zat achter oelie an; toen bin ik gewoon achter de bulte goan stoan. Wie niet Sterken is, moet slim zijn”. Ik keke hem verbaasd an!? “Sterken, zoo heet de havenmeester toch?!”
Toen sjankten wiejbeiden van het lachen … . De andere jongens zaggen wiej nieet meer … .