Meziek
De optocht met fanfares en härmonieën kwam oaver de Boxbergerweg richting Noorderplein emärsjeerd um onder de tundel deur de stad in te goan. Ik wete nieet meer hoe ’n feest of het was. Was het Koniginnedag? Was het de verjöördag van Prinses Juliana? Het was in elk geval veur vierendertig, Want de olde Alink woonden nog in de Ravenstroate op nummer viere, tussen sergeant–majoor Hol, twee, en de Hollandse Sikke, zesse.
Alink had mien bie hem binnen-eropen vanuut zien portieksken. Hee had zien blauwe mooie kiel an, want het was een feestdag. Een enkele vaderlandse vlagge met of zonder wimpel hing uut in onze stroate. Het was een veurnamelijk rooie stroate.
Ik liepe met Alink noa binnen. Zien veurkamer zag ter heel biezunder uut. Zien rechte luiestool stond bie de toafel. Links döörvan laggen tut an het veurraam olde kranten noast mekäre uut-espreid. Zon anderhalve meter van zien zitplaatse had zien dochter, diee bie haer vader inwoonden, een hele grote busse neer-ezet, een old vleisblik of zoo, as kwispedoor, want Alink was slager en slachter ewest: hee had een eigen vleishouwerieje en winkel ehad.
Alink proemden de hele dag. Vanof zien zitplaatse speej hee zoo noe en dan de brune tabaksflumen met een grote boage in het rume ronde glimmende blik. Meestal gebeurden dat härtstikke zuver, möör of en too schoat hee mis. Zoodoonde diee kranten.
Hee stopten mien een gulden in de hand. “Haal iej is een stuksken lèverwors’ bie Zunnenbarg an de Zwolscheweg”. Ik deej het graag, der zat oke een stuksken veur mien an! “Derbie zeggen dat het veur Alink is”. Möör dat wis’ ik wel. Zoo kwam ik bie het Noorderplein bie de optocht diee op de Galgenbelt bie de villa “De Heuvel” van Anton Hunink, eigenaer van de vleisfabriek begonnen was. Mien boodschap veur Alink had ik al edoan.
Ik liepe net de winkel uut, toen ik de meziek heurden. Ik liepe gauw van de hook van de Zwolscheweg nöör diee van de Boxbergerweg en zag ze kommen. Veurop märsjeerden de Postfanfare met zonder dirigent. Diee was namelijk ook de anvoerder van het trompetterscorps van de Blauwe Huzaren uut de Boreelkazerne en diee mosten bie het defilé op de Brink wèzen. En wiee was ter tamboermaître van de ‘post’? Mien eigen Ome Eppe, diee brieevenbesteller was en op de Worp woonden. Dat vond ik wel wat vremd, want hee sloeg toch anders de ‘grote trommel’, Möör ik kan het oke wel helemoale verkeerd in mien herinnering hebben. Ik zweiden nöör hem, möör hee kon natuurlijk nieet weerumme zweien. Ik zagge dat de optocht ‘allegorisch’ was, een woord dat ik toen nieet kenden, möör noe wel! Op de peerdewagens wazzen met pracht en praal allerlei veurstellingen an-ebracht, as Vrede, Liefde, Arbeid, Oogst – het mot toch Koniginnedag 1933 ewest wèèn - , Jaargetijden. In mien herinnering liepen Kunst na Arbeid, Ons Ideaal, en andere harmonieën uut Dèventer mee. Ons Ideaal was feitelijk het orkest van ‘Savelkoel’, diee een drievende kracht veur diee vereniging was. Ze spölden in de Vaandelofdeling. Ik genoate van disse optocht.
Toen de laatste wagen onder de tundel verdwenen was, liep ik met mien lèverworst nöör Alink. Hee gaf mien oke een lekker stuksken worst. Ik gavve hem het wisselgeld.
Toen ik zien huus weer uutkwam, kwam mien De Rave integen. “Geef mien oke een stuksken mee”, zei hee. Ik deelden eerlijk, met zien mes. Ondertussen vertelden ik hem oaver mien Ome Eppe: “… En weet iej wat hee deej? … Veur de tundel gooiden hee zien stok de lucht in. Richting andere kante … Döörnoa liep hee wat härder onder de tundel deur … en hee ving zien staf an de andere kante weer op … . Schitterend… !”
“Verdomme”, vleukten De Rave, “dan he’k wat emist…! Hoe wis’ iej dat diee optocht was?” “Deur Alink zien lèverworst”, zei ik.
Toen drong het geintjen oaver Ome Eppe pas tut hem deur. “Voelik, iej lieegt da’j bärst …!” Toen begon hee härd te lachen. Sjanken of lachen … , … wach’en!