De Zes Veldjes
Zundag, 10 februäri 2008. Wiej bint op vesite bie mien zusken in Märkelo. Zee is jörig vandage. Dat vieren wiej samen met haer. Umdat haer man de viefden jörig ewest is, pikke’ wiej diee verjöördag tegelieke mee. Gezellig met zien familie der oke bie.
Wiej hebt het oaver haer geboorte in 1936, toen winterden het beheurlijk. Noe is het een echte lentedag. Het mot wel op een woensdag ewest wèzen, um reden dadde wiej smiddes gingen schaatsen op ‘De Zes Veldjes’ bie ons an de oaverkante van de Iessel, Iesselt, ’n Iesselt, Niesselt. Toen neumden wiej dat feitelijk nooit de Osseweerd. An de noordkante van de spoorbrugge laggen diee voetbalvelden; diee wieren oke veur handbal gebruukt deur de NASB, de Nederlandse Arbeiders Sportbond, diee döör oke ’s zomers oefenden op zundagmärn met hun bloazers- en drumband. Dat was härdstikke feestelijk, zooas dat geluud oaver Niesselt de Ravenstroate in klonk en echoden! Ik herinnere mien dat zoo goed dat ik dat geluud altied nog heure as ik deran denke.
Ten zuden van de brugge lag het voetbalveld van U.D. met de mooie tribune veur een man of vieftig en de keet op poalen. De keet was de ruumte wöör de kleedkamers wazzen veur de ‘THUIS’- club en de ‘UIT’- club.
Het water in Niessel was al hoge, al was het nog nieet echt veurjöör, möör der wazzen al hele grote plekken onder-elopen land op ‘De Zes Veldjes’. Wiej gingen dus döör schaatsen. Wiej liepen de Ravenstroate uut, de Lagestroate deur nöör de spoorbrugge, liepen de stenen trappen op nöör het wandelpad op de brugge, liepen al kiekend in Niesselt en nöör het noorden de brugge oaver, en gingen an de oaverkante de trappen weer of. Onder langes de brugge liepen wiej deur het pad nöör de voetbalkeet.
De schaatsen hadde’ wiej gauw onder. Toen reje’ wiej, mien breurs, andere Ravenstroaters wööronder De Rave, oaver het onder-elopen land van De Zes Veldjes. Een mager zunneken scheen en wiej rejen ons warm.
Der was veur ons nog een andere maniere om op ‘De Zes Veldjes’ te kommen. De weg diee wiejluu dan nammen was kotteder, möör … nieet zoo netjes. Wiej ‘leenden’ gewoon een roeibeutjen van een of andere buurtgenoot! Dat dejen wiej nieet zoo vake, want as zon eigenaer van een beutjen oe snapten, ko’j een pak ‘smeer’ verwachten. Oew kuntjen kon dan nog welis an ’t gleujen kommen. Een beutjen lenen dejen wiej wel in de zomervakantie, um nöör de kleine strandjes an de oaverkante van Niesselt te roeien, want döör kon iej lekker zunnen en in Niessel zwemmen. Veur de stad was het trouwens nieet zoo schone um te zwemmen, want de Dèventer strontsluzen loosden nogal wat pis en ‘brune weesjonges’ in Niesselt en dat dreef allemoale met de stroom mee richting Kampen … en in diee richting zwomme’ wiej. Kui’j noagoan!
Veur de zomerdiek bie ‘De Zes Veldjes’ was een mooi strandjen. Diee zomerse dag stelden De Rave mien veur döör te goan zwemmen. “Wiej nemt een beutjen mee van S.” Dat zei De Rave. Wiej liepen de Ravenstroate uut nöör de kribbe een twintig meter veurbie de turfbulte van Wissink, diee net weer op-ebouwd was, het mot dus augustus zeuvenendertig ewest wèzen, want in het Iesselbad zwom ik net in het diepe bad, ik wazze toen negen.
Wiej hadden een kostelijke middag, tut azze wiej weerumme kwammen, vanof het ogenblik dadde wiej de boot van S. ‘leenden’.
Toen wiej noa diee middag weer an-elegd hadden en nöör huus liepen, sprong S. achter de turfbulte vandan en hee greep De Rave in de kladden. “Iej bint den oldsten, ik zal oe … !” riep hee en hee gaf met zien härde rechterhand De Rave een pak veur zien konte, dat het echoden tegen de huzen in de Lagestroate. De Rave brulden het uut. En ikke: “Sjanken of lachen, döör hoof iej …. !”