Hollandse Sikke
“De Kleine Bloare is dood; ik bin noa zien crematie ewest”, zei een olde vrind tegen mien, toen ik hem tegen kwamme. Oke al kenden ik diee biename nieet, ik wisse dalijk wiee of hee meenden. Hee had het oaver Antoon Wissink, de zönne van de turf- en koalenboer diee onder de eerste poorte in de Ravenstroate woonden en diee wiej as jonges De Bloare neumden, meugelijk umdadde wiej hem as een dikke bloare zaggen.
Zeuventig jöör elejen, in achtendertig, kenden ik Antoon nieet as de Kleine Bloare, hee was gewoon Antoon. Hee was toen zon viefentwintig jöör; hee mot dus noe viefennegentig ewest wèèn of nog older. Ik ziee hem nog zoo met zien kleine peerd van de koalenwagen deur de Ravenstroate lopen, um het dier nöör de wei te brengen. Hee was een rustige vent. Wiej begrepen as kinder der niks van, as zien vader hem de huid weer is vol schold.
Bienamen. Diee wären der nogal wat in onze buurte, wöör de meeste mensen meestens Dèventers proatten. Bekende namen wären: De Putter, Hondeköttel, Dikke Dina, Köttel, Oochie, Williejam, Hakkie. Ik neume oe der zoo möör zeuven, möör der wären der meer. De werkelijke namen neum ik oeluu nieet, want de meesten hadden een hekel an een biename! Iej vult ze zelf möör in.
Iej kwammen der trouwens nooit achter wiee of een bepoalde biename bedacht had. Döörumme bin ik der trots op dat ik van twee bienamen wete wiee of diee egeven hef. Dat was De Rave.
Op een dag verveelden wiej ons. “Weet iej wadde wiej goat doon?” vroeg De Rave mien. “Nee … “. “Wiej loopt de hele stroate deur, kiekt op de naambördjes an de veurdeuren en dan goade wiej bienamen bedenken”. “Joa … “, zei ik onzeker. Ik veulden dat het nieet echt zol werken. Wiej begonnen op Ravenstroate nummer twee: Van Eunen - Kleermaker. “Noald en Droad”, zei De Rave. Diee name stond mien wel an. Nummer viere: Kamphuis. Döör konden wiej niks van maken, möör hee was chauffeur bie P.J.Sluijs – Zangzaden. “Zangzoad”, zei De Rave. Toen kwammen wiej bie zesse. Dat was onze buurman. H.C. de Bruijn. “De Brune Hond”, zei De Rave. Möör ik zei dat mien dat niks leek. Ik heurden De Rave onze buurman al noaropen “Brune Hond”! “Dan eerst möör nöör oeluu”, zei De Rave. Nummer achte: G.W.Kuijk. Toen kreeg hee een mooie inval! “Gas & Waterleiding”! riep hee juichend. Ik mosse ontzettend lachen. “Een goed idee!” schaterden ik.
Wiej gingen een portieksken terugge. “H – C, H – C … “, mompelden hee. En toen, kats, “Hollandse Sikke”, riep hee, “want de cee veur een –i – sprèek iej uut as ès”.
Ik schaterden het weer uut! Hollandse Sikke, het kon nieet mooieder. Mijnheer De Bruijn was immers afkomstig uut Amsterdam. Hee was as zeer knappe graficus terechte-ekommen in de drukkersstad Dèventer bie de ‘Deventer Boek- en Steendrukkerij “DE IJSSEL” ‘ an de Schurenstroate in de beginjören van 1920. Hee, zien lieeve vrouwe en zien zöns wären echte ‘deftige’ Hollanders ebleven, vond ik altied. Zien beide zöns hadden nooit Dèventers eleerd. Al had Mijnheer gin sikke, ik zag hem in gedachten wel zoo lopen!
Ik wete nog goed dat hee mien hielp an mien eerste veurdrachten, toen ik in het Dèventers en Nederlands in 1938 bie de Knapenvereniging mee ging doon an veurdrachtswedstrieden. Ik krege van hem een beuksken te leen, wööruut ik ‘De Dooie Pier’ en ‘Bram de Dichter’ veurdroege. Alleen döördeur al zal ik de Hollandse Sikke nooit vergèten. Wiej hebt hem zien biename nooit noa-eropen!
Hoe of het De Rave en mien diee dag verder verging, is nieet veurnaam. Disse kleine herinnering an mien buurman is völle veurnameder: hee hef mien ‘vertelkunst’ esteund!