Poasvuur
As de winter veurbie was, keken wiej as jonges en meikes uut de buurte uut nöör de Poasen. Dat was um twee dinger: Bie de zagemölle was op Eerste Poasdag soavends een prachtig poasvuur van de kinder van Stoffels; en wiej mochten van Vader wat meer härd ekoakte eier èten!
Het eierèten gebeurden bie ons thuus dan nog heel moatig, wan smärns bie de mörgenbootram mochten wiej allemoale driee eier èten en bie de oavendbootram twee. Bie De Rave mochten ze zoovölle eier èten as ze möör op konden. Dat wier gewoon een wedstried .. . De Rave had het dit keer ewonnen met éénentwintig eier. Hee was ter een paer dagen doodzieek van ewest! Haal uut oew winst …... ! Hee lustten döörnoa tieden gin eier meer!
De kinder van Stoffels, dat wazzen natuurlijk de zöns en dochters van P. Stoffel Czn., en diee van De Board. De Board woonden an de Parkweg, hoaste in het Kleine Plantsoentjen. Hee was de breur van P. . Hee was ook commandant van de Brandweer in Dèventer. Toen ik older wier, heurden ik wöörumme. Diee van Stoffel wären deupsgezind. En deupsgezinden wären antimilitaristisch. Diee gingen nieet in dienst. Zee wieren döörvan um godsdienstige redenen vriej-esteld, mits … zee bepoalde burgerdiensten verrichtten … ! Ene döörvan was ‘dieenen bie de vriewillige brandweer’, möör dan gedwongen. As ik noe lieege, lieeg ik in kemissie!
Poasvuur. Op Eerste Poasdag liepen wiej met de hele familie soavends in het tweeduuster nöör den Iessel, boagen achter de turfbulte van Wissink, wöör nieet völle meer van oaver was noa de winter, nöör rechts en wiej liepen het pèken langes tussen de Iesselwal met zien kribben en de ligusterhegge van de tuinen van Rutgers, de procuratieholder van Stoffel, en Stoffel. Diee tuin van Stoffel was meer een kleine wei, een bongerd met vruchtbomen. Tegen de hegge dervan stond een groot bord, wit, met zwärte letters: VERBODEN TOEGANG – HIER LIGGEN VOETANGELS EN KLEMMEN. Wiej geleufden der niks van dat deur vootangels laggen. De Stoffelsen wazzen wel rieke möör het wazzen gin voeliken! Toch hebben wiej nooit eprobeerd döör appels en peren te gappen. Zoo bange wären wiej wel!
Mannen, vrouwen, kinder streumden toe. Wiej gingen achter de wei rechtsof met de meute mee nöör de boake, paasbaak, holthoop. Diee was zon zeuven of acht meter hoge. De kinder van de fabrikant Stoffel en andere rieken, bieveurbeeld dokterskinder, en de zönne van de procuratieholder Rutgers, zatten en stonden veuran! Disse keer had De Rave zich döör oke tussen edrongen. Of en too bukten hee zich veuroaver. Het leek wel of hee pien in de boek had.
Toen het goed donker was, kwam de brandweercommandant met een fakkel nöör de holtberg. In stilte hoapten ik dat zien board in de fik zol vlieegen, möör dat gebeurden nieet. Binnen de kortste keren stond de hoop in lichterlaaie. Wiej genoaten allemoale. Enkeld De Rave nieet. Diee zag ik spiejend en kokhalzend het donker opzeuken! Pas twee dagen later heurden ik van hem dat van diee eiervrèètwedstried!
Toen het vuur begon te slinken, zei mien vader: “Kom Lucy, wiej goat”. Mien moder, mien breurs en ikke volgden hun trouw. Het mot in viefendertig ewest wèèn, want mien zusken was der nieet bie. En diee is in zesendertig geboren.
De volgende märn was ik al um zeuven uur weer bie de bongerd van Stoffel. De kinder van Stoffel en Wim Rutgers van de procuratieholder wären an het eerpels poffen in de gleujende asse van het poasvuur. Ik liete mien eigen goed zieen, hoapend da’k uut-eneudigd wiere … .
Möör niks heur, bie diee klasse heurden ik nieet!
