Donderskoeren
Van de Lage Vuursche nöör Amsterdam is egensnieet zoo verre. En wiej konden der de hele dag oaver doon. Verder as in de buurte van diee stad binne wiej trouwens nieet ekommen. Wat der precies an de hand was, weet ik noe, noa achtenzestig jöör nieet meer, möör dadde wiej veurtiedig ummekeerden, steet mien nog helder veur de geest. Ik mene dat der ene van de verkenners nieet goed wier deur de hitte … , joa, dat was het.
Wiej rejen dus deur heide-achtig en heuvelig terrein weerumme nöör ons kamp. Het was hoaste nieet te härden van de hitte.
Plotseling heurden wiej luud geschreeuw. “An de kant … ! An de kant … !” Veur ons lei een steile heuvel, wöör een heel smal fietspaadjen vanof kwam … . Döörop soesden ons een rietjen fietsers met een rot vaert integen … . Zee konden of wollen nieet remmen… ! Wiej vloagen an de kante … . De eersten van de tegenliggers kon zien stuur nieet meer holden … . Hee schoat letterlijk oaver de kop, met zien snoete in de brandnèttels en brummelstruken … . En wat doo’j dan? Juust, van de zenuwen schieet iej in de lach … . De andere jongens kukelden der oaverhen. Het was een prachtig gezichte … . Dat had De Rave motten zieen … . Möör mien nève nam onmiddellijk de rol van De Rave oaver: “Jonges, ha..haaa…haaa… , ik moet verschrikkelijk lachen …. , maar ik meen daar niks van, ik vind het ontzettend rot voor jullie!” En hee raapten gelieke de fietse van de op de grond liggende jongen op. De anderen diee der oaver evallen wären, stonden metene al weer op de benen.
“Wat doe je nou, Jen”, zei ene van diee andere jonges, “ben je de richting kwaat?” En hee begon oke al te lachen. “Ik heb jou nog zo gezaad dat je je stuur niet zo kort af moest zage’ ! Nou zien jaa wat der van komp!”
Ik keke nöör het stuur. Link en rechts van de stuurpinne zatten metene de handvatsels … . Der viel feitelijk helemoale niks te sturen bie te grote snelheid. Iej konden nöör links en nöör rechts gin macht zetten met zukke stumpkes links en rechts!
Het slachtoffer kreeg een gezichte as een donderskoere diee elk moment tut uutbärsting kommen kon. Onze leider, Dick, ging möör gauw met zien EHBO-trommel gangs um Jen, een echte Amsterdammer, weer op te kalefateren. Jen zien gezichte kwam onder de pleisters te zitten.
Toen bärstten de buje lös. Het donderden en bliksemden uut de snoete van Jen: “Wel gloeiende g..ver….., enz. .. enz. … . enz. … . Jez.., Chri …. , Maria … !”
Niemand zei wat. Iederene begreep dat het een uutbärsting was van opluchting oaver de gelukkige ofloop. Enkeld mien nève zei: “Amen … .”
Noe maakten wiej uutgebreid kennis met disse Amsterdamse knullen. En tut mien grote verrassing begon mien nève ook Amsterdam te proaten. Dat had ik kunnen weten! Zien grootolders van zien moders kante wären Amsterdammers.
Nat van het zweet kwammen wiej noa onze fietstocht weer bie onze tenten. Wiej proatten nog lange noa onder het koaken en de corvee oaver diee Amsterdammers.
De donderskoere in de nacht diee volgden was van heel andere aerd. Wiej dreven letterlijk onze tenten uut, want het water zeikten van boaven en van onder nöör binnen. Wiej vluchtten nöör de blokhut op het kampeerterrein en luusterden döör nöör de ofdrievende donder … , en nöör een prachtig spannend kampverhaal … !