Autogiro
Diee nacht kon ik nieet in sloap kommen. Hoe zol dat gedoo met Engeland en Frankriek tegen Duutsland verder goan In 1937 wären der al gin Duutse jonges op de Wereldjamboree ewest. Dat konden Cor, Jan en ik getugen. Mien oldste breurs wären beiden de volle tied van dat wereldkamp in Vogelenzang – Bennebroek ewest en ik driee dagen. Der wären gin Duutsers. In Duutsland kenden ze toen enkeld nog möör de Hitlerjugend veur de jeugd. Dat was zoowat een jonge soldoaten-organisatie!
Ik dachte weerumme an driee augustus zeuvenendertig toen ik met de trein nöör Haarlem ginge, met de welpen, um ene lange dag volledig op het jamboreeterrein deur te brengen op vier augustus, de derden was immers mien moder jörig, diee wier toen achtendertig!
De beelden komt as vanzelf in mien op. Ik lope as in een dreum oaver de arena wöör de demonstraties bint. Ik ziee in gedachten weer de as indianen verklede verkenners uut Amerika, ‘de Schotten met hun rokken’, de ‘Poolse wandelstokken’, de ‘Hongaren met hun pluimen op hun hoed’. Ik ziee ‘de scouts uit Labrador’, ‘Japan en Alkmaar’. En dat ‘alles op de Nederlandse bodem bij elkaar’. En dan ….
Ik ziee weer dat vlieegmesjientjen van de Polen. De Polen wären met een groep Luchtverkenners döör. Zee bouwden zelf modelvlieegtugen, zweefvlieegtuugjes diee met een in mekäre edreid elastiek an de propellor op-eloaten wieren, um dan op grote heugte hun eigen weg te kiezen op de wind en de thermiek.
En toen was hee döör inens, dat rare vlieegmesjientjen, eenmotorig en toch tweemotorig. Het hing stille in de lucht, de propellor veur stond stille, möör boavenop lei horizontaal een hele grote schroef, een propellor dus; diee dreiden egensnieet zoo härd, möör het toestel hing stille boaven het bewèèg in de arena.
Alle mensen stonden èven doodstille te kieken. Toen wier der lange en oorverdovend eklapt! Dat was nog ens wat. Dat was nog nooit verteund. Het most wel een Poolse mesjiene wèèn. Ik klapten mien de handen kapot en de andere welpen oke.
Noa diee dag heb ik tut noe too nooit zon mesjiene weer ezieen. Ook dat vlieegtuugjen van vanoavend was nieet zon mooi toestelleken as dat van vier augustus 1937.
- Noe ik dit schrieve, realiseer ik mien dat ik noa diee tied nooit meer een autogiro, want dat is de name, heb ezieen. Ik hadde dat natuurlijk in een noot vermelden kunnen, möör ik schrieve noe eenmoal oaver zeuventig jöör elejen met de kennis van vandage.
De helikopter van vandage lik nieet op de autogiro van gister! Kiek, ook vandage besef ik nog hoe veurnaam of het was dat ik mede deur mien olders dat allemoale belèven mochte. Is het een wonder dat ik vandage de dag de mensen nog wil doon delen in mien belèvenissen? Nee toch! -
Ik dreiden mien umme. Op mien H.O.-Havermoutklöksen was het ondertussen al vier uur ’s nachts. In de verte donderden het.
De volgende mergen wieren wiej allemoale late wakker … . Dat was nogal logisch. Wiej mosten der gauw uut, want wiej gingen fietsen, nöör Amsterdam.
