Zeuklichten
Het wier een schitterende wèke met heite dagen deur de stralende zunne an de strak blauwe hemel. Mien nève had zon beetjen de rol van De Rave oaverenommen, wat feitelijk helemoale nieet kon, want hee woonden in Essen in België. Hee sprak een mooi soort Hollands, want hee was in het westen van Nederland geboren. Hee veulden zich wonderwel thuus bie ons, verkenners van de President Steijngroep, meschiens oke umdat der driee van zien nèven bie wazzen.
In de loop van de wèke gingen wiej natuurlijk ook nachtoefeningen doon. Ene döörvan was een oriëntatietocht deur heide en bos in de Lage Vuursche. Döör kwam nieet zoo heel völle van terechte, want wiej hadden gin kompassen bie ons, tenminste de meesten nieet en wiej mosten ons dus vaste holden an de mossen an de westkante van de bomen, wööran wiej mosten kunnen zieen wöörof het oosten was. Wiej hadden oke eleerd te kieken nöör de stand van de bomen. De kante wöörhen ze helden was de oostkante, want in Nederland weit de wind noe eenmoal meestens uut westelijke richtingen. Oh ja, der was natuurlijk de Poolsterre!
Umdat noa het droppen op verschillende plaatsen noa een paer uur niemand nog het kamp weerevonden had, vond de leiding het welletjes en Dick blies ons allemoale bie mekäre met zien fluitjen. In de richting döörvan liepe wiej en wiej hadden hem gauw evonden.
Samen gingen wiej verder. Het was zeker al wel twaalf uur in de nacht.
Plotseling heurden wiej het geluud van een vliegmesjiene. Dat viel dadelijk op, umdat het geluud van boaven ons kwam, schuuns boaven ons dan.
Wiej keken allemoale de lucht in. Sterren stroalden an de nieet helemoal duustere lucht. De poolsterre met de Grote en de Kleine Beer was dudelik te zieen en döör dichte bie ging een donker ding in de vorm van een kruus, zonder licht! En plotseling stroalden döör van driee kanten uut de grond kommend driee bundels licht de heugte in, zeukend zweiend deur het zwerk. En inens ving ene van diee stroalenbundels de vliegmesjiene in zien ‘net’ en de andere twee bundels schoaten der hen en … döör hing de tweedekker in het centrum van het web te spärtelen … . Hee kwam het licht nieet meer uut. Luchtofweergeschut had hem zoo neer kunnen knallen … .
“Mooi … hèèèè .. “, zuchtten mien nève dieepe, want ook hee had zoowat nog nooit ezieen! “Dit is onze eerste echte kennismaking met oorlog … “, zei hee dan. Ik veulden dat hee net zoo bange was as ikzelf. Toen zei hee: “Als het niet om te janken was, zou ik schateren van plezier dat ik dit beleef … .” Toen bärsten hee in schaterend lachen uut. Het klonk verlössend in de stilte … . En ikke, ik dachte an De Rave en al diee andere kinder van onze lèèftied in de Ravenstroate! Wiej, Ravenstroaters wären niks anders, bèteder, slechteder, bangeder as andere kinder, uut België, Holland of wöör oke in de wereld. Möör wat was het ongelukkig verdeeld. Ik mochte zukke dinger meemaken, mien breurs oke, möör onze buurtgenoten nieet.
Een en ander zetten mien toen al an het denken. Ik mene dat diee gebeurtenissen mien en mien breurs wel in een bepoalde richting edreven hebt!
Helemoale onder de indruk bleve wiej stoan kieken nöör de vliegmesjiene diee tut hee nieet meer te zieen was deur het licht edwongen wier te dalen. Nog mooi dat het een oefening was! Ze hadden hem, as het werkelijkheid was ewest en dit een vremde mesjiene, zeker neereschoaten. … . Zwiegend liepe wiej nöör ons kamp.