Enstebeeër
> Categorie: De Ravenstroater / Niesselt
Gepubliceerd: donderdag 18 juni 2009
In achtendertig kwammen Frankriek en Engeland al bienoa in oorlog met Duitsland, vanwege de Anschlusz. Wiej zeien toen al Mofrika. Wie wisten as jonges van een jöör of ellef à twalef al wel dat diee Duutsers niks van de communisten mosten hebben. En de Rave zien vader was nieet enkeld communist, hee kwam der nog gleujend veur uut oke. Een enkele N.S.B.-er woonden der ook wel in onze buurte, möör diee roerden zich in diee tied nog nauwelijks. De Rave, diee older was as mien, was in diee tied vake bie Ankersmit op de katoenfabriek te vinden. Dat was vlak bie zien huus; hee hoofden enkeld möör de Ravenstroate uut te lopen, linksof te sloan en noa zon honderd à honderdvieftig meter liep hee zoo het terrein van Ankersmit's Katoenfabrieken op. Ik dach'e eerst dat hee bie de tapietfabriek van Peters an de Zandweerdseweg bezig was, möör toen e tegen mien zei, op mien vroage: "Wat doo'j noe precies?" "Ik bin baas in de blauwververieje, ha-ha-ha ...", toen wist ik genog. Wie zaggen hem dus nauwelijks meer. Dat was jammer, want de gangmaker was vort. Ja, natuurlijk, wiej hadden nog wel schik met mekäre. Dinger as putjebal, verlös, buskruut, kriegertjen, bok-bok, hoevölle horens, kies, kuizentikken, hoepelen, on of ef, gingen gewoon deur, möör de sjuu was der een beetjen of. Möör ja, ’t was nieet anders.Tut op diee dag in oktober achtendertig. Ik zal het nooit vergèten. Wiej wären op het veldjen tussen de törfbulte van Wissink en de Gemeentewei an het döppen met een olde binnen-en-buten, diee de Putter van zien vader, diee in het eerste van Kowet had espöld, ekregen had. Het was al hoaste donker buten. In één keer kwammen der wel twintig knapen op de fietse an. En vief minuten later nog zon bende, möör dan lopend. Ze joegen ons van het veldjen of. Wiej konden niks beginnen, want ze wären völle groteder as ons. Ze maakten een kringe; wiej keken niejsgierig too. In de kringe gingen twee van diee knapen stoan. De enen was ... De Rave. De ander kenden ik nieet, möör hee was wel twee koppen groter. Ze streupten de mouwen op. Toen begonnen ze te worstelen. Ze boksten oke. De tegenstander van De Rave probeerden voele streken, möör der bleek een scheidsrechter te wèzen. Dee hield alles goed in de gaten. De knokpartij duurden wel een half uur. Dan lei De Rave weer boaven, dan weer diee ander. Toen leek diee ander te goan winnen. Möör De Rave was toaj. Hee kreeg hem deronder. Toen deej hee wat, wa'k verschrikkelijk vonne: Hee drukten zien tegenstander net zoo lange op de neuze, dat der blood uutkwam. Toen was het ofelopen. "BLoodneuze hef verloren!" riep de scheidsrechter. De Rave klopten het stof van zien kleren, kwam nöör mien too. De ander stond bie zien fietse te sjanken."Wat was dat noe?" vroeg ik. "Diee vent is enstebeeër", zei De Rave, "en hee zei 'voele communist' tegen mien. Ik bin wel communist, möör nieet voel!" sprak e fors. Ik gaf hem een hand. "Iej bint mien vrind", zei ik. "Voele vrinden he'k nieet". Het deej hem goed da'k dat zeie."Troanen van sjanken en lachen, döör hof iej nieet op te wach’en ... ", zei hee. En veur het eerst beseften ik dat geveulens fout wèzen könt.Wiej gingen samen an 'n Iessel stoan, elk met onze eigen gedachten. Ik keek nöör de spoortrein, stoomtrein, diee oaver de brugge ging. Diee ging nöör Apeldoorn. Wöör zol onze trein hengoan?Toen liepe wiej nöör de Ravenstroate. Op de hook van de Ravenstroate, op het stuupken veur het huus van Dolleman gingen wiej zitten … .Märn zollen wiej wel verder zieen.Èven later begon de Rave te lachen. “Ik worde nooit loonslaaf”, zei hee, “Ik wil noa de H.B.S.”.“Ik oke”, zei ik. Wiej lachten: Troanen van sjanken of lachen, döör hofden iej bie ons nieet op te wach’en.“Hoe zol ’t met de kleine Beatrix wèèn?’’ zei de Rave. Toen was hee al een oprechte oranjeklante!Toen gingen wiej nöör huus.
