Pitten
> Categorie: De Ravenstroater / Niesselt
Gepubliceerd: dinsdag 09 juni 2009
De spoorbrugge; driee prachtige boagen en een vootpad an weerskanten. Butendat wazzen peerdewagens en auto's oke welkom. 's Zundes stonden wie op de brugge, ik proate oaver 1936, Dèventer had zon kleine veertigduzend inwoners, 's märgens um tien uur al nöör voetballen te kieken. Kwam der een pit, een pliesie, langes, dan wier iej vort ejaagd, möör dan liepe wie deur nöör de Wörp, ginge wiej langes de andere kante weerumme en keken dan nöör de voetballers van U.D. Umdadde wiejzelluf in een stevige volksbuurte woonden, wöör rieke en ärm, middenstanders en ärbeiders evestigd wazzen, was Kewet, Go Ahaed, onze club en neet Ulki Dulki, Utile Dulci ofwel Nut en Vermaak. De Rave liet dat de U.D.-ers altied dudelijk merken. As um der ene op stroate integenkwam, vroeg hee: "En, heeft U.D. zàndag tegen ZAK nog een paar pàntjes gezàt." En zon dàftige U.D.-er zat dan metene hoge op de kaste. Dat werd metene een stevige knokpartieje. Möör of de Rave noe won of verloor, hee sloeg zien handen noa het vechten of en zei lachend: "Merkten iej dat, troanen van sjanken of lachen, döör hof iej nieet op te wach’en". Op een keer ginge wie echt nöör U.D. Der was een veurname wedstried, U.D. most tegen Z.A.C. uut Zwolle. Wie hadden gin geld um de lege toegangspries te betalen, wiej mosten dus stiekem op het veld zieen te kommen. De Rave wist road. "Wiej klimt langes een pijler noa benejen", zei hee, "en dan goa we onder het prikkeldroad deur nöör het U.D.-veld." Wiejluu wären met zien vieven, ik weet het nog goed. Op de brugge klommen wiej oaver het hekke, de Rave veurop. Inens heurden wiej een geschreeuw as van een mager värken. Ik keke vanof de iezeren beugel wöör ik opstonde noa umlege. Lig döör de Rave, krimpend van piene, op de grond in het kletsnatte grös, want het had diee nacht flink erègend. Wie gauw nöör hem too. Hee kon nieet meer lopen. Zien enkel was op'ezwollen. Wiej droegen hem veurzichtig nöör de Lege Steenweg um de brugge op te goan. En wiee stond döör met zien fietse, zien sabel verticaal an het stuur? Klein Jantjen, de pit diee onze buurte ook soms in zien fietsroute zitten had. "Zo jongetje, wou jij gratis Bep Bakhuis zien voetballen? Dan heb je nu je verdiende loon! Zet hem maar achter op mijn fiets, knaapjes." Dat dejen wiej. "Dank je wel, knulletjes. Gaan jullie maar lopend naar het politiebureau. Dan treffen we daar elkaar weer." En döör liepe wiej, met hangende peutjes. De Rave zat lekker op de fietse. Hee lachten härdop: "Ha, ha, ha, troanen van sjanken of lachen, döör hof iej neet op te wach’en". Wie liepen deur het Wörpplantsoen, oaver de schipbrugge, het Grote Kerkhof op nöör het Bero, wat noe het Landshuus eneumd wördt. Döör zat mijnheer Broersma, de baas van de Dèventer pitten op een stool in het wachtlokaal. "Wat komen jullie doen, jongens?" vroeg hee streng möör vrindelijk. "Klein Jantje heeft ....", begon ene van ons. Möör hee merkten dalijk zien vergissing. "Wie...?" riep de brigadier. "Een pi. eh .. agent heeft ons gestuurd." En het hele verhaal kwam deruut. Toen gebeurden der een klein wondertjen, wöördeur ikzelluf as jungesken deur krege dat pitten ook mensen wären. De kop van mijnheer Broersma zwol op as een rooie kool. Zien ogen puulden hoast uut zien kop en toen begon e mien toch te lachen! Hee stikten der hoast in. Toen hee tut bedären ekommen was, zei e simpelweg: "Niet weer doen jongens, het is te gevaarlijk, en ... niet eerlijk. Feitelijk is het diefstal." Dat laatste zol wel wöör wèzen; an dat eerste had e gelieke. Klein Jantjen had de Rave nöör huus ebracht. "Ik heb flink op mien sotemieter ehad", zei diee later, "Troanen van sjanken ...".
