Pionnen onder de Preekstoel 42
… Bij het hem uit zijn wagen en naar boven helpen ontmoette Carla niet veel verzet. Zwaar hing hij aan haar arm, toen ze uit de lift over de gaanderij naar zijn woning liepen, maar hij liet zich leiden als een kind.
Het openen van de voordeur gaf geen problemen, want Oom bracht zelf de sleutel voor de dag. In de ruime living liet hij zich in de grote rookstoel vallen. Carla kende hier de weg. In de slordige vrijgezellenkeuken, waar de afwas van dagen opgestapeld stond, ging ze meteen koffie zetten. Ondertussen zette ze de vuile boel in de afwasmachine en schakelde die in. Daarna maakte ze met rappe hand de keuken verder aan kant om Oom niet in de rommel achter te laten.
Toen ze in de living terugkwam, zag ze dat hij achterover in zijn stoel lag te slapen. Voor zichzelf schonk ze een kop koffie in, waarna ze recht tegenover hem plaats nam. Medelijden welde in haar op met deze fijne man, die bij de marine bijna het hoogste bereikt had wat er te bereiken viel, maar die geen grein geluk in zijn leven gekend had. Enfin, in ieder geval had hij nu zijn bijdrage geleverd voor het slagen van Bobs politionele actie, als die tenminste een succes werd. Eigenlijk kon ze nog wel even de hele woning nalopen en de boel wat opruimen. Het was hier zo’n verschrikkelijke rommel.
Toen Oom Schout bij Nacht ontwaakte, was zijn nicht reeds verdwenen. De koffie stond op het lichtje, de rommel was opgeruimd, de ventilator gonsde de koelte de kamer in. De sterke koffie was evenwel niet bij machte de wazige indruk bij hem weg te nemen dat zij in politiedracht geweest was en hem met een waterpistool bewerkt had. Nou ja, hij had op die receptie natuurlijk weer te veel gedronken. Maar hoe kwam zij daar dan? Als ze weer eens kwam, moest hij haar dat toch eens vragen
Toen de ministerpresident lang handen schuddend en buigend afscheid genomen had van de ambassadeur, volgde Bob hem bij zijn gang naar beneden, die uiteraard in dezelfde lift plaatsvond. Samen verlieten ze het ‘RM’. De Vree haalde de fiets van de minister uit het fietsenrek en bood hem aan die even van het slot te doen.
“Zeer attent inspecteur, maar dat doe ikzelf”, was het antwoord. “U moet overigens wel mijn complimenten aan de hoofdcommissaris overbrengen voor de diensten die hij U en de andere politiemensen hier heeft laten verrichten. Het gezag hier te lande heeft dankzij U zijn goede naam behouden”.
“Zou U zelf niet iets kunnen doen?” vroeg De Vree vaag.
‘Excellentie’ trok vragend zijn wenkbrauwen op.
“Ik bedoel dit. U hebt vrijdagavond weer Uw ‘gesprek met de ministerpresident’ voor de televisie. Er wordt zo dikwijls en zo hard tegen politie en justitie aan getrapt … . Als het zo te pas komt, zou U ons misschien een klein pluimpje op de pet kunnen steken … “.
“Prachtig! Dat doe ik morgenavond!”, was het antwoord. “Tot ziens, kerel”.
En de ministerpresident slingerde zijn been over het zadel en trapte – links – rechts – links – rechts – naar huis. ….
