Pionnen onder de Preekstoel 33
… Karel wist genoeg. Hij nam aan dat het in de damesafdeling net zo toeging als hier. Waarom zou het daar anders zijn?
“Er stroomt hier nogal wat ongecontroleerd geld binnen”, zei hij bij zichzelf. Toen besteeg hij de trappen.
Even later was hij op weg naar het atelier. Een voorzichtige berekening leerde hem dat de vaderlandse toiletten van dit ene motel de heer Rijckert Magnaat zeker vijf ton per jaar opleverden, die hem het nodige “broek – zak – potjes – geld” verschaften om zijn watersport ‘en gros’ te bedrijven, buiten enige betaling aan ’s Rijks Schatkist uiteraard, want zoiets moet liefhebberij blijven, niet waar?
Karel deelde zijn bevindingen aan de anderen mee. Toen werd het plan geboren dat op woensdag de zesde augustus moest worden uitgevoerd, omdat Karel en Bob niet eerder een afspraak met de Heer Magnaat konden maken. Het moest een éénakter worden die vlekkeloos verliep, waarbij allerlei gezegden en bewegingen door de beide heren tot in de perfectie ingestudeerd waren. Ook de twee vrouwelijke agenten die aan “Operatie Magnaat” deelnamen, werden uitstekend geïnstrueerd. Niets mocht er misgaan; het ging om heel veel geld! Viel er op Magnaat niet te rekenen, dan zouden ze al hun acties moeten opschorten, de dertig werkers van ‘Gala De Vree’ of liever de ‘PION’. … Misschien was het wel “zijn geld of ons leven”.
Om tien over half twee ’s middags op woensdag de zesde augustus liepen twee vrouwelijke agenten in kittige pas over de brede kade in de richting van het grote jacht “TREKKER”, dat daar sinds enkele dagen afgemeerd lag. De admiraal stond op dat tijdstip juist een luchtje te scheppen in de vrij hete middagzon. Hij zag de dames naderen en had behagen in hen door de wijze waarop zij gingen: stevig en toch vrouwelijk, vloeiend van lijn en toch strak in het pak. Een lach van genieten kwam om zijn mond. Die lach ging over in een trek van verbazing, want zij betraden achter elkaar de loopbrug naar zijn schip. Aan dek gekomen gingen zij in de houding staan, salueerden: “Meneer Magnaat?”. Dat vroeg de kleinste. Nu pas zag hij dat zij een diplomatentas onder haar arm meevoerde.
“Dat ben ik . … Komt U verder”.
Hij ging de dames voor naar de admiraalssalon, waar hij hen uitnodigde in een van de clubs plaats te nemen. Zelf nestelde hij zich op de veiligste plaats, achter zijn bureau, dat als een barrière tussen hem en de agenten stond. De dames zetten zich vóór in hun zetels, knieën tegen elkaar, rokjes kuis een weinig daarover. Ze keken, beiden het hoofd wat schuin naar rechts, hem strak en uitdrukkingsloos aan. Erg lekker voelde Rijckert zich niet onder hun blikken … en hij verbrak de stilte: “De dames wensen?”
“Wij komen U iets brengen “, zei de grootste. “Officieel”, voegde de kleinste eraan toe. “Van het “Ministerie van Financiën””, ging de grootste verder, “Afdeling Rijks Belastingen”, maakte de kleinste af.
Magnaat wist niet hoe hij het had. Dat was hem nog nooit overkomen, dat de politie voor belastingen bij hem kwam. Er klopte iets niet, voelde hij.
“Er klopt iets niet bij U, U bezit een erg groot jacht”, zei de grootste. En de dames keken tegelijk om zich heen. “Daar heeft de belastingdienst lucht van gekregen en – de dames knepen hun neus dicht – vandaar onze opdracht U deze brief van de Minister van Financiën te overhandigen”. De kleinste had inmiddels haar tas geopend en overhandigde de grootste de brief. Beide dames stonden op, als bij het voorlezen van een procesverbaal. De grootste zei: ”Niet terzake doende gegevens als codecijfers en –nummers zal ik vermijden”.
Toen begon zij voor te lezen: “Van het Ministerie van Financiën voor de heer Rijckert Magnaat, wonende te Armeluiden, thans verblijvende aan boord van zijn motorjacht “TREKKER” te Amsterdam”. …. …. …. …
