Pionnen onder de Preekstoel 29
… “Ontmoet je onverwachte moeilijkheden, bel dan onmiddellijk mijn huis, zodat we de problemen kunnen oplossen. En denk erom: geen geweld, hoogstens een opfrissing. Af en toe zullen jullie al je vrouwelijke slimheid nodig hebben. Maar jullie Perfide Inventiviteit, Particuliere Initiatief, Persoonlijke Invloed, Pedagogische Instelling, Praktische Inzicht, jullie PI kennende, twijfel ik geen moment aan de uitslag van jullie meesterwerk. De uitdrukking “Vrouwenlist is menigvoud, zijn ze jong of zijn ze oud” was al bekend in de Middeleeuwen. Sta sterk, wees slim, sla je slag. En bedenk: Wie werkt, maakt fouten! Zelfs Gerrit de Fantast maakte ze. In zijn sprookje “Schaakmanië” geeft hij de dame tien punten, terwijl ze er negen waard is, wat iedere schaker weet. Doet het iets af aan zijn werk? Nee immers, er blijft nog zo ontzaglijk veel goeds over. Maar voor filosoferen is het nu de tijd niet meer; we gaan over tot de daad. Vul de pistolen; er kan een halve liter water in de grote handgreep”. Ieder deed wat hij zei. “Hef ze en richt ze recht omhoog. Spuit ze langzaam leeg”.
Ze deden het. Als glinsterende fonteinstralen schoot het water op tussen de kaarsen van de kroonluchters.
“Moge deze sprankelende waterstroom de PI symboliseren die in ons allen leeft! Veel succes,” zei De Vree.
Opgepept, opgewekt, vol goede moed namen de dames en heren in koppels afscheid van elkaar om hun vakantiewerk te beginnen. Ondertussen kwam de aannemer binnen met bestek en tekeningen van de te verrichten kerkverbouwing. Hij keek bedenkelijk. Bob en Ada zonderden zich met hem af. Ze bekeken de tekeningen en zagen de berekeningen. Karel moest erbij komen om het een en ander na te rekenen. Hij controleerde welke arbeid door specialisten moest worden gedaan. Vooral de verhoging van de geknotte toren, met een gestileerde holle mensfiguur, bleek kapitalen te kosten. Na het overleg keken ze elkaar aan en knikten tegelijk “Ja” naar de aannemer.
Met z’n vieren liepen ze het hele gebouw nog eens door, wezen elkaar op de tekeningen hoe de consistoriekamer, de atelierruimte en al het andere zou worden. “De preekstoel laat U hangen”, zei Bob tegen de aannemer. “Daar zijn we erg aan gehecht. Al onze spelen zullen daaronder beginnen en eindigen! Bovendien hebben we hem nodig!”
De man knikte, haalde niet begrijpend de schouders op. Het kon hem niet schelen; de totale kosten bleven hetzelfde.
In kleine groepjes kwamen de dames afscheid nemen. Ook de beide heren namen afscheid. Zij vormden ook een koppel..
Allengs werd het stiller in de kerk. Uiteindelijk waren De Vree en zijn andere ‘Ik’ nog over. Als laatste was de aannemer vertrokken met een “Dure grap, mevrouw, meneer”.
“Ik houd niet van goedkope grappen”, had Bob geantwoord. De man was grijnzend vertrokken.
Nu stonden zij in de woning waar Ada gewoond had, in de woonkamer. Het was er donker. Het licht van de straatlantaarn op het “KERKPLEIN” viel aarzelend binnen. “Donker of licht, wat zal het worden?” Zij zag zijn lach in het duister. “Dure grap, mevrouw, meneer, zei de aannemer; kom, we gaan, mevrouw”. .. Hij ging haar voor naar de hal, streelde het klokkentouw en zei zacht: “Er zit geen strop aan; ze zullen ons hier vast niet ophangen”. Hij keek er heel ondeugend bij. “Kom, naar huis”.
Ze gingen door de zware deur naar buiten. In het tweedonker sloot Bob de Vree met zijn grote zware sleutel een periode af.
