Pionnen onder de Preekstoel 11
Enige tijd verstreek. Toen kwamen zesentwintig in gala-uniform gestoken militaire vrouwelijke vrijwilligers de woning uit, grijsblauw, onderscheidingen dragend op veelal zeer welgevormde bustes. Ze droegen een donkerblauwe baret met gouden insigne, een brede rode koppel met zilveren gesp, vleeskleurige nylons. Ze stegen op hun stevige blauwe wandelschoenen in een op het Kerkplein gereedstaande bus.
Ada wachtte nog met instappen. Zij droeg een pet in plaats van een baret en had gouden balken en zilveren sterren op de epauletten. Toen volgden de heren in militair groottenue met om hun petten de rode generaalsbanden.
Zij stapten in een jeep, Karel achter het stuur, Bob naast hem, Mark en Ada achterin.
Wantrouwend stonden er mensen toe te kijken.
Toen reden ze, de jeep voorop, naar de Keizer Karelstad, waar de jaarlijkse lange afstandsmarsen gehouden werden. Dit was de laatste dag, de dag van het militaire vlagvertoon.
Buiten de Vierdaagsestad, op enkele kilometers ervan, reed de jeep een smalle bosweg in, gevolgd door de bus. Hier gaf generaal De Vree de laatste instructies. Ada voegde zich bij de vrouwelijke cadetten met Mark. Bob en Karel reden door naar de feestelijke stad. Een duizendkoppig publiek begaf zich op deze vrijdag door de straten; er was veel vlagvertoon. Fleur en kleur lagen over de city. Een motoragent maakte ruim baan voor de twee hoge officieren, die van alle kanten toegejuicht werden. Zo had Bob zich de opening van zijn atelier voorgesteld. Hier was zijn toekomstige clientèle. Minzaam wuivend liet hij zich omstuwen door de menigte; dit was het rollenspel der realiteit. Ook Karel werd erdoor gegrepen.
Links en rechts handen schuddend bereikten ze de tribune bij de finish van de mars, stegen uit.
Een bereidwillige soldaat reed de jeep naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats. Hun met gulden uiteinden versierde generaalsstafjes hielden ze losjes onder hun linkerarm toen ze de tribune bestegen. Achter de logeplaats van Prins Willem Alexander werd hun een zetel gewezen, terwijl de fotografen toeschoten om dit schitterende stel op de gevoelige plaat vast te leggen.
De prins stond op, keerde zich om, stelde zich voor.
De beide generaals mompelden iets onverstaanbaars terug. Bob en Karel genoten. Overal om hen heen klatergoud, kleur, plezier, drukte en dat allemaal ten gerieve van ‘Gala De Vree’.
Het defilé begon. Individuele wandelaars, zingende groepen,militairen in alle maten en kleuren, marcheerden voorbij, beladen met uit het publiek geworpen boeketten. Muziekkorpsen marcheerden af en aan; vrolijke marsen woeien weg op de wind.
Daar kwamen zij, zijn keurtroep! Een voortdurend “Ooooh …. Oooh … “ golfde over de toeschouwers. Er ging een volledige wave langs.
Voorop liepen naast elkaar Ada en Mark. Daarachter twee cadetten met een duidelijk leesbaar bord : GALA DE VREE . Het fluisterde eerst door de rijen, het zwol aan tot een orkaan; ‘Hoera voor Galàdevree, hoera voor Galàdevree!” Bob keek Karel tevreden aan: “Het is gelukt”. Alle toeschouwers dachten dat GALÀDEVREE een land was!
Na afloop van het defilé zochte ze de anderen op en feestten na tot in de kleine uurtjes.
De gehuurde fotografen hadden reeds de volgende dag de kleurenfoto’s klaar. Nog geen week later verschenen in de weekbladen in oost, west, noord en zuid de reclameartikelen met de foto’s en het adres waar men de best geklede gezagsdrager, wetenschapper, hoffunctionaris, militair, politieofficier of wat dan ook werd.
En ze kwamen, naar dat kleine dorpje aan de IJssel, waar discretie verzekerd was en waar men hoogstens loerde vanachter gesloten gordijntjes; en ze lieten zich aankleden door Gala De Vree.
