Pionnen onder de Preekstoel 63
… “Hier, binnen het klooster, wordt niet gearresteerd”, zei ze gemaakt streng. “Dit is een vrijplaats voor de verdrukten. Jongens, ik verbied jullie deze meisjes in mijn kantoor en onder dit dak op te pakken … eh, aan te pakken … eh …. , gevangen te nemen”. Ze keek door het hoge raam naar buiten. “Er staan nogal wat mensen op de stoep. Jullie hebben wel bekijks als je buiten komt, kinderen”. Nadenkend ging ze weer zitten. De “kinderen” pakten twee aan twee elkaars hand, Moederoverste had hen toch doorzien.
“Hebben jullie een paar minuten?” Moederoverste stond op, verdween uit de kamer.
“Hoe moet dat nu?” vroegen de mannen. De dames haalden hun schouders op. “In ieder geval moeten we elkaars naam en adres hebben”, zei Petra. Ze pakte haar boekje en haar pen, keek Leen vragend aan. “Leendert Pruim, Leen voor jou, omdat …. “. Sssst… “, zei Petra. Hij gaf zijn adres.
“Lambertus van Bommel, Bert voor jou”. Ook hij gaf zijn adres. Olga ging aarzelend verder: “Jongens, voorlopig ben ik Olga en is zij Petra, maar dat zijn codenamen. Mochten jullie ons straks buiten opvangen en mee naar het bureau nemen, dan is het beter dat jullie verder niets van ons weten, want wij zullen over de acties van onze groep niets loslaten. Maar wij beloven, Petra en ik dat wij jullie in ieder geval schrijven, want wat mij betreft … … “. “Ssssst”, zei Petra. En ze kuste Leen in zijn baard. Hij sloeg verlegen zijn arm om haar schouders. Verlegen keken Olga en Bert elkaar aan … . Hij kuste haar voorzichtig op de mond … .
Een kuchje van Moederoverste deed hen weer met beide benen op de grond belanden. Over haar arm droeg zij de overkleding van nonnen. “Hier, voor beide dames een uitstekende vermomming. Zij gaan straks door de tuinpoort naar de “Barmhartige Steeg”. Trek aan”.
Ze wierp hun de opperkleden toe. “De heren gaan de voordeur uit. Wat zij op straat gaan doen … en wat zij hun meerderen zeggen zullen, is mijn zaak niet”. – Ze keek de heren onderzoekend aan. – “Aan jullie gezicht te zien, heb je lang naar de dames moeten zoeken en … ben je hier het spoor bijster geworden!” De heren lachten. De oplossing van Moederoverste was eenvoudig en geniaal. Moederoverste wees nog eens op de kranten: “Het pseudo-politieapparaat doet zulk goed werk, dat er onmogelijk een kwade genius achter kan zitten, al begrijp ik er niks van”.
“U krijgt de oplossing, evenals jullie, jongens, maar nog enkele weken geduld”, troostten de dames, die inmiddels in nonnen herschapen waren. “Over een maand kan alle geheimzinnigheid afgelegd worden; jullie horen in elk geval van ons”, zei Petra. “En U, Moeder, bedankt voor Uw begrip”. Ze omhelsde de oude vrouw hartelijk. Olga volgde haar voorbeeld. De pet tussen de vingers draaiend stonden de heren zwijgend, niet vattend, wat triest te kijken. Een maand was erg lang, vooral omdat zij met vele onzekerheden bleven zitten. …
“Non omhelst agent”, lachte Olga, toen zij haar armen om Berts hals legde. “Sorry, dat ik je in zo’n tweestrijd achter moet laten. Tot ziens!” Petra nam afscheid van Leen.
“Kom, meisjes, nu is het wel mooi geweest; volg me maar”. De drie nonnen begaven zich door de lange gang naar de kloostertuin, waar onmiddellijk alle blikken op hen gericht werden. Als op een geheim sein stonden de veertig nonnen op en ze lieten de drie door hun merkwaardige erehaag voorbijtrekken, hem met ernstige ogen nakijkend. Van haar grote sleutelring koos Moederoverste een grote sleutel uit de bos. …
