Ze kregen een papiertje ... mei 1940
> Categorie: Een Deventer jongen in oorlogstijd
Gepubliceerd: dinsdag 13 oktober 2009
Ze kregen een papiertje mee, waarop stond wanneer ze moesten beginnen - dinsdag 3 september - en een programmaboekje met daarin de boekenlijst. Een paar andere jongens en hij kregen nog een brief mee, die ze niet open mochten maken: die was voor hun ouders.Vader en Moeder waren ook erg blij. "Je bent een beste kerel", zei zijn vader, toen hij de brief open gemaakt had, "je krijgt de boeken van de school, omdat je meer dan een zeven gemiddeld hebt. Zorg er voor dat dat zo blijft, want anders ga je er af." "En als ik een zeven gemiddeld heb en ik blijf zitten?" vroeg Gerrit. "Dan ga je er ook af, het geld groeit me niet op de rug." Dat praatje kende Gerrit al lang, 't was meer aanmoedigen dan dreigen, dat hoorde hij aan de toon van spreken. Hij reageerde er dan ook niet echt op, ook al omdat hij het gevoel had dat hij het wel zou rooien.Zo denkend liep hij op die vroege morgen naar de Smyrnastraat, naar de speeltuin van De Graaf. Meneer De Graaf was de baas daar. Het was een kerel met een prachtige grijze kop met haar, bijna wit zelfs. Hij was gymnastiekleraar. Toch kreeg Gerrit geen gymnastiek van meneer De Graaf, maar van meneer Hinnen, een klein, parmantig kereltje, dat altijd heel voorzichtig liep met zijn o-beentjes. Gerrit moest al om acht uur in de speeltuin zijn. Hij was er precies op tijd, want hij liep nooit te hard. Die morgen werd er handbal gespeeld. Hij was altijd keeper. Deze keer stond hij eerst in de goal aan de kant van het zwarte weggetje, dat was zo'n beetje de westkant. Ze hadden 'gemengd' gymnastiek, dus de meisjes waren er ook bij. De hele klas was er dus. Meneer Hinnen was de scheidsrechter. Hij kon goed fluiten. Op een ogenblik dat het spel stil lag en ze allemaal naar meneer luisterden, klonk er in de verte motorgeronk in de lucht. Vanuit zijn goal zag Gerrit in het zuidoosten hoog in de lucht een vliegtuig aankomen. "Daar gaat hij!" riep hij. "We gaan even naar binnen", zei meneer. 'Binnen', dat was de keet waar De Graaf altijd in zat, als het regende. Ze liepen er hard heen, want ze waren allemaal best een beetje bang. Ze waren nog maar nauwelijks binnen toen er plotseling een zware plof klonk; alles schudde en trilde. Ze kropen tegen elkaar en tegen meneer aan, die heel rustig zei: "het is hier nog wel een eindje vandaan." Ze hoorden het vliegtuig wegvliegen en terugkomen. Toen klonken er een stuk of vier zware ploffen achter elkaar. Daarna werd het langzamerhand doodstil. Ze bleven nog een hele tijd in de keet staan zonder iets te zeggen. Toen zei meneer: "gaan jullie buiten in groepjes bij elkaar staan; meisjes en jongens die veraf wonen bij meisjes en jongens die dichtbij wonen." Toen dat gebeurd was, moesten ze meegaan met die kinderen die dichtbij woonden. Toen renden ze gauw weg. Gerrit ging mee met een vriendje en een vriendinnetje, die in de President Steynstraat woonden. De moeder van het meisje vroeg waar de bommen gevallen waren, maar dat wisten ze niet.Ze waren pas tegen negen uur op school, waar ze meteen moesten oefenen in luchtalarm. Ze moesten dan niet in paniek weglopen, maar onder hun eigen bank kruipen, zodat ze wat bescherming boven het hoofd hadden. Maar die dag kwam er geen luchtalarm meer.Een paar uurtjes later hoorde Gerrit dat de kapokfabriek gebombardeerd was; het gerucht ging dat daar zwemvesten voor de moffen gemaakt werden, die ze zouden dragen als ze naar Engeland gingen varen. Volgens Gerrits vader had meneer Dilweg zelf zijn eigen fabriek laten bombarderen, vanuit Engeland, waar hij als officier heen gevlucht was. Vader kende de familie Dilweg goed, dus als hij het zei, zou het wel zo zijn.'s Zondags liepen ze, Jan, Nolle, Teun en 'de Putter' en hij naar het Pothoofd. Bij het overslagbedrijf kon je de kraters van de bommen in de grond zien zitten. Aan de kapokfabriek was niet veel te zien. Dat hoefde ook niet. Die moffen kwamen toch nooit in Engeland, ook niet met zwemvesten.
