59. Lieefde
Hellendoorn, Helderen, was in 1949 een puur protestantse gemeenschap. Het ‘Volkssanatorium’ herbergden echter mensen van alle kerkelijke richtingen. De geneesheerdirecteur was van joodse ofkomst. Of hee zien geleuf nog praktiseerden, wist Gerrit in diee dagen nieet. Noe, in 2005, met de kerstdagen, wist hee het nog nieet. Wel had dokter Herman Vos nog altied een wärme plaatse in zien härte. Gerrit zag hem nog immer rondbanjeren oaver het terrein um het hele spulleken goed in de gaten te holden.
Niks was hem te völle um de patiënten bie hun genezing bie te stoan. Möör hee hield nieet van kwakers! As ter grote visite was en Dokter met zien secondanten oaver de kamers in ganzenmärs langes de bedden märsjeerden, dan most iej nieet tegen hem klagen.
“Dokter, ik hebbe zon piene in de rugge, as ik mien bukke”, zei een liggende vrèter. Diee had net een plastiek ehad an de rechter longe: zien ribben wazzen deurezaagd, zeuven, döör hadden ze in Dèventer in het Geertruiden stukskes tussenuut ehaald, dat wier een volledige plastiek eneumd, en dat deej bie het bukken natuurlijk piene. Dokter lei zien beide handen op de stange achter het bedde, boag nöör veurten en zei: “Niet bukken, Jongen!”
Döör kon Jongen het mee doon. Dokter was völs te blie dat de operatie gin kwoalijke gevolgen ehad had.
Lieefde had dokter Vos, lieefde had dokter De Buyze, lieefde had dokter Cornelisse. Lieefde hadden zuster Mik en haar staf van verpleegsters en ziekenbroeders. Veur een scheet, een drol en driee knikkers verrichtten zeeluu hun werk veur de vrouwen en mannen diee an hun zörgen wazzen toovertrouwd.
Gerrit herinnerden zich plotseling een heel mooi veurbeeld. Een van de mannen, getrouwd, vier kinder, was jörig. De kinder wären allemoale onder de twalef joar, ze mochten nieet op bezeuk kommen. Toch zörgden de heufdzuster dat ze allemoale op visite kwammen!. Tussen twee ruumten was een glazen schoefdeure. Diee ging dichte. Moder zat an het bedde van haer man, de kinder an de andere kante van het glas. Met de blomen in beide kamers, met de schale met gebak, met het zingen van diee schäre en een koortjen van vriewilligers uut het dorp was het groot feest op de Ofdeling Links van het sanatorium.
Gerrit beseften hoe beveurrecht of hee ewest was dat hee, as liggende vrèter, dit alles had meugen meemaken.
Dokters en verplegende en verzörgende medewerkers en vriewilligers en de mensen diee op stool wären, hadden hem eleerd wöörumme een mens wel is op de wereld wèzen kon … .
En hee dach’ inens an dat versken uut “Het schaep met de vijf poten”: We zijn toch op de wereld om mekaar … om mekaar … te helpen … niet waar!
Mekäre helpen! Geluk lig’ zoo dichte bie. Iej zaggen vake an de gezichten van broeders, zusters, dokters, dat zee oke helemoale opbleujden as het bèter ging met de patiënten … .
Gerrit zien gedachten gingen nog ene keer weerumme nöör toen zien zieekte in 1948 begon.
Wat een steun had hee vanof het begin ehad. Fantastisch! En hee zag de stoet van al zien helpers märsjeren langes huus, met veurop Ali, wöör hee toen al verkering mee had!
Zee had noe al, ende 2005, meer as vieftig jöör haer Liggende Vrèter, verzörgd. Wöörveur? Gratis, veur Niks, möör nieet veur niks! Vier kinder hadden zee noe, zeuven kleinkinder, wat wil een mense nog meer?..... Enkeld Lieefde en Waerdering! …..
Gerrit sloat de ogen. Hee was gelukkig, ondanks … ach, ieder huus hef zien kruus … !
