58. Dat ik dit mag doon ! Zaterdag, 18-09-1999
> Categorie: De Liggende Vrèters
Gepubliceerd: dinsdag 06 oktober 2009
Mien fietse zette ik op slot. Dan goa ik de plaatse op nöör de ingang van de Maria-kerke. As ik derin komme, preuf ik metene de sfeer; der hangt saamheurigheid. Dat kump meugelijk deurdat ik een boel mensen diee hier zit, kenne uut Dèventer en umgeving. Ik wete van de meesten al wat ze weerd bint in het vriewilligerswerk. Ze bint onbetaalböör. Bekende roadsleden zekt mien goeiemergen en ik greute weerumme. Dan goa ik zitten bie het eerste töfelken. Azze wiej samen een dik belegde brootram egèten hebt, koffie of thee edronken en een paer korte toospraken hebt enuttigd, goa we op weg nöör onze werkzaamheden op disse vriewilligersdag. Ik magge werk goan doon wat mien ansteet, bedieenen an 'De Open Tafel' in St. Jürriën an de P.C. Hooftlaan. Onder het fietsen bedenke ik dat ik döör viefentwintig jöör elejen al op zieekenbezeuk ginge bie Tante Mientjen van Ome Arend; diee wier döör toen verpleegd. Döör proatten ik altied Dèventers mee. Dat vond zee heerlijk. Nog veur kort kwam ik der bie een vrindinne van mien Moder op visite. Diee las ik vake veur. Döör is 'Een Dèventer Jonge in Oorlogstied' uut ontstoan, mien verhaal oaver Dèventer in de Tweede Wereldoorlog. As ik veurlazze, dacht ik vake: 'Dat ik dit mag doon'. Diee vrindinne van Moder was namelijk bienoa blind. Later heb ik dat book oke nog meugen insprèken veur de blindenbibliotheek. Ik bin beniejd hoe-of der noe an 'De Open Toafel' veurnamelijk eproat wördt, Dèventers of Nederlands. Nog veur elleven bin ik op mien steksken. Ik bin mooi op tied, want de beide vriewilligsters diee ik assisteren magge, begint um ellef uur. Vanof hallef twalef wordt de gasten verwacht. Een beroepsmedewerkster ontvangt mien. Ik geve haer de camera diee mot dieenen um plaatjes te schieeten. 'As ze mien straks möör nieet schieet', denk’ ik met dubbele boadem.Ik magge eerst helpen toafeldekken: wit toafellinnen. Dan mag ik bestek klöör leggen: grote lèpel, mes en vörke, kleine lèpel. Het wördt een gezellige èètzaal as het glinsterend bestek op de servetjes kump te liggen. Dan komt de gasten binnendruppelen, ene veur ene, sommigen met een rollator. Een enkelen kent mien en ik kenne der ook een paer. Der blik een moder bie te wèzen van twee kinder diee ik in zeuvenenveertig op schole ehad hebbe. 'Dat ik dit mag doon!' denk ik weer. Wat een erväring. De meeste gasten proat onvervalst Dèventers met mien; ik kan het nieet helpen, möör het verheugt veur mien de sfeer, wat mien weer 'verheugt'. Dan brenge wiej de blajen met èten rond. Dat geet op name, want der bint wat mensen diee diëetvoeding hebt en dat luustert nauw. Met vierentwintig gasten, weinig disse keer, is het veur een schoolmeester makkelijk te ontholden wiee 'wiee' is. Ik genieete. Het herinnert mien an de schoolreisjes wöörop ik de kinder van èten en versnaperingen veurzieen mochte.Noa de moaltied, diee rustig en gezellig verlöp, goa we ofrumen en ofdreugen. Noa het veurspeulen geet alles immers in de ofwasmachine. Ik dreuge of, de beide vriewilligsters, wöörvan de enen al vierentachtig is, ze höldt der binnenkort mee op, doot inmiddels de koffie op. Der bint foto's emaakt. Ik bin beniejd! Mien wördt een bleumken an-eboaden. Wöörveur feitelijk? Dat ik dit nog mag doon! En as ik noa twee uur noa huus fietse, denk ik: 'Hoe zollen diee andere "prominenten" het ehad hebben? Zollen der wat bie wèèn diee ook denkt: 'Dat ik dit mag doon'?’
