55. Ali
Gerrit stond in de trouwzaal van Dèventer. Onwennig zat hem zien gala-uniform as Ritmeester van de Huzaren van Boreel. Zien pette met een hoop zilver lei op de hook van de toafel wöörachter zootemekes de Ambtenaer van de Burgerlijke Stand zol stoan. Ilona stond in stroalend wit noast hem an de linkerkante. Hee pakten heur lieefdevol bie de taille en zetten heur veurzichtig rechts. Hee dacht dat dat zoo heurden. Zien vader en moder zatten links. Ilona had gin familie bie zich. Dat was heel vremd. Zien vrind Jan Bennemeer was der wel en zien oldste breur oke. De kinne van de laatsten was heel vremd op-ebonden, net asof hee de kaken neet op mekaere holden kon.
Wat ook vremd was, dat heezelf noe inens ritmeester was. Hee was nog ‘geelsnieet van de SROC (school reserve-officieren cavalerie) of. Of was hee zo vlug bevorderd, noe hee nieet meer bie De Liggende Vrèters in Helderen lei? Hee was zeker in de wärre deur zien trouwdag! Dat zol het wel wèèn. Hee ging möör is op zien gemak stoan.
Zo wachtten hee wat minuten. De deure ging lös. Een vrouwelijke ambtenaer in een stemmig zwarte toga met witte bef en grieze banden oaver de scholders, met een prachtige zilverhörige kop, klein van stuk, stapten kordoat binnen. Zee ging vrindelijk glimlachend met trouwe ogen achter de katheder stoan. Zee keek toen Gerrit deurdringend an! En toen ……, Gerrit dacht dat hee deur de vloere zakten. De boadem onder hem golfden zoo, dat hee zich nieet stoande holden kon, hee zwierden dronkend hen en weer, viel oaver de toafel, kwam weer op de been, slingerden dronkend langes de rand van de eikenholten lambrizering en viel hulend in de ärmen van de ambtenaer. “Ali, ik bin al lange getrouwd, … met oe, al drieeënvieftig joar!” schreeuwden hee. “Ik wil niee’ met Ilona trouwen. Ik bin gin bigamist! Ik holle van óé, heur iej, van oe alleen!” …. Toen was Gerrit wakker!
Ali lei rustig noast hem te sloapen. Hee ging op zien rugge liggen, um de rust weer te vinden. Meschiens was de dood van Cor dit keer de grond van zien dreum. Gerrit was immers zelluf oke al achtenzeuventig. Hee keek in het schemerdonker op zied. Vanof heur zestienden was Ali hem al trouw ebleven. In de tied in Hellendoorn, toen hee van vetheid bienoa uut zien uniform bärstten, kwam zee hem trouw bezeuken, soms twee moal in de wèke. Veur hem en later veur het hele gezin had zee zich op-eöfferd. Möör zee kreeg loon nöör werken. Ze werd evroagd as Ambtenaar van de Burgerlijke Stand voor het sluiten van Huwlijken!
Gerrit zag hoe gewetensvol zee diee taak benoaderden. Ali’s optredens wieren ereumd, umdat zee de bruudspaertjes ‘wat’ meegaf, iets wat iej ‘trouw blieven’ zollen kunnen neumen. In heur woorden was een spieegeling van heurzelluf. Gerrit zol dat zoo nieet kunnen.
Noe was zee al egeenieet meer werkzaam as zoodoanig, möör Gerrit most altied as hee heur ankeek denken an de tied dat zee ambtenaer was. An de uutspraken oaver lieefde, diee zee verzamelden en soms oke zelluf maakten: “Liefde is … Vertrouwen!” bieveurbeeld.
Gerrit dacht an zien familie en vrinden. Ze konden nieet gelukkiger wèzen as hee met Ali, möör wel nèt zóo! Hee gunden dat hun allemoale van härte, in goeie en kwoaje tieden! Hee liet al zien kinder de revue passeren. Toen dreiden hee zich umme. Hee wist dat hee een liggende vrèter bleef, want de Helderense tied ging nooit veurbie. Hee wist noe wöörumme hee ritmeester was: uut ijdelheid! “IJdelheid der IJdelheden, alles is ijdelheid”, zegt de Prediker.
Toch lèèfden een mense nieet veur niks. “Doot döör möör denken op”, zol zien Moder zeggen.
