54. De Eersten
Hee vond het gin goeie mop. Agenten stonden bie hem in hoog anzieen! Zee hadden het in de moderne tied härtstikke zwöör. Meestal wieren zee van verbalisant tut verdachte, want een boel dinger diee ze dejen, as döör bieveurbeeld is het gebruuk van het dieenstpistool, wazzen totaal an banden elegd.
Onder de koffie ging de telefoon. Gerrit nam op. Hee liep al proatend in de microfoon met het ding nöör de banke. “Joa, Jennie Kuijk-Kolkman, ik ziee in de display dat iej het bint, Cor is immers in het verpleeghuus; hoe is het met hem?”
“Slecht! Vanmergen is hee nöör het zieekenzaaltjen ebracht: hee hef hele hoge koortsen!”
Gerrit schrok. Cor had behalve Parkinson ook longemfyseem, en dat kon makkelijk longontstèking worden … ! En dat was …. !
Jennie vertelden dat zee het verkeerde nummer ekoazen had, zee most een andere Gerrit hebben. As der wat biezunders was, zol zee weer bellen.
Ali had mee-eluusterd. Ze bespraken de toestand. Cor, Cornelis Kuijk, zol de eersten wèzen diee van de jonges Kuijk zol ‘bevorderd worden tut Heerlijkheid’, zooas Vader Kuijk dat altied uutdrukten. Het was möör goed, dat een mense nieet wist, wanneer of zee of hee ging! Want al proatten zee der noe oaver, asof Cor der al ewest was, iej wisten nooit of het gebeurden!
Gerrit dacht an Cor zien trouwdag, donderdag, 16 juni 1949, Gerrit had nog ruum een moand te dieenen bie ‘De Liggende Vrèters’ in het sanatorium in Helderen. Hee was op stool, mocht op zoaterdag, 23 juli 1949, nöör huus! Cor had een keurige brieef eschreven an dokter Vos, of Gerrit getuge mocht wèzen bie zien huwelijk. Dat mocht! Boogaard, sanatoriumchauffeur, bracht hem ‘s woenzes nöör Nijverdal. Hee ging met de trein nöör Almelo en vandöör met de stoptrein nöör Dèventer. Hee liep metene de binnenstad in nöör de Dèventer Toren! Wat had hee dee emist! As hee weer gezond was, bleef hee altied in de buurte van diee toren wonen!
De donderdag was één groot feest. Trots liep hee rond in zien servicedress met zien zwärte baret. Eerst wol hee helemoale nieet weerumme nöör het sanatorium, möör Ali wist hem te oavertugen dat hee weerumme most. Möör hee was totaal in de wärre! In de busse nöör Riessen liet hee zien baret liggen! Oaverstuur kwam hee in het sanatorium an. Döör wisten ze wel road. De busdienst wier ebeld. De baret was toen al evonden. Een dag of wat later wier der een peksken bie hem an bedde bezörgd. Het was zien baret!
Cor, zien oldste breur, was een trouwe vent, an zien zusken en zien breurs, an zien vrouwe en kinder, bienoa zeuvenenvieftig jöör met Jennie samen, Gerrit most steeds an hem denken.
’s Middags gingen Ali en hee nöör de greuntekraam. Toen zee weer thuus kwammen, bleek der ebeld te wèzen. Gerrit belden zien breur Jan.
Cornelis Kuijk, bienoa tweeëntachtig jöör, was bevörderd tut Heerlijkheid!
