47. Seks
Gerrit bedacht dat hee ergens nog antekeningen hebben liggen most oaver de gebeurtenissen in het sanatorium. Hee ging an het zeuken an en vond een volledige brieef, eschreven an Ali op 26 mei 1948, wat veur een dag dat ook möör wezen mocht. Hee las een stuksken van de brieef:
Lieve Ali, (keurig in de lopende hand eschreven) Wat fijn dat je er gisteren weer geweest bent. Wat was het heerlijk je weer aan het bed te hebben.Deze keer heb ik genoeg stof om te vertellen. Vannacht is me er toch wat gebeurd! Daar heb ik trouwens ook schuld aan! En dat moet je niet verder vertellen. Karel, je weet wel, die donkere jongen met bruine ogen recht tegen over me, en Johan, die schuin tegenover me ligt, kwamen bij me. Ze vertelden dat ze ’s avonds het raam uit wilden klimmen om ’s nachts op stap te gaan met een paar zustertjes! …………..
Wieder hoofden hee neet te lèzen. Hee had metene weer in de kop wat der gebeurd was. Johan vroeg hem: “Heb iej nich’ nen poar gimmetjes veur mien, uut de diens’ met-enommen. Karel en ik goat vannacht op stap met …. “
Gerrit had in eerste instantie eweigerd zien scheukes uut te lenen, möör Johan had hem weten oaver te halen. “A’j ’t möör gin anderen inskuunt”, had Gerrit nog ezegd. Noa tien uur, as de radio uut ging, midden onder de “Familie-Competitie” onder leiding van Gerard Hoek, op de N.C.R.V., sloapen Karel en Johan het bedde uut! Zee schufelden nöör de gangdeure en keken veurzichtig nöör links en rechts en gingen de gang op. Èventjes later kwammen zee weerumme , de enent met een bessem en de ander met een ragebolle. Dee leien ze elk onder de dèkens met de bolle kante op het kussen. Ze trokken de dèkens der oaverhen. Toen sprongen zee kwiek het raam uut en de nacht in: “Stommelingen”, zei Bennemeer, “maar ik hoop dat ze plezier hebben! Jij hebt dit niet nodig, Gerrit, want jij hebt Ali”. “En ik heb gelukkig mijn vrouw en kinderen”, zei Donga, diee ook altied duiten in het zeksken doon wilden.
Angstig wachtten Gerrit en zien kamergenoten het vervolg of. Zoo nieet Hadders, de scheepskapitein uut Beilen, want diee kenden het stappen van zien bemanning wel, zooas hee zei. “Het loopt meestal slecht af”, was zien commentaer.
Gerrit kon de sloap nieet vatten. Tegen een uur of twee ging de deure lös. In het donker zag hee de nachtzuster verschienen met haer kniepkatte. Dee gebruukten zee nauwelijks, um reden dat diee zon lawaai maakten as zee op de hendel drukten. Gerrit trok gauw zien dèken oaver de kop. Hee gluurden onder de dèken uut en hee zag, hoe-of zuster Stronk alle heufden bescheen. Dat deej zee anders nooit! Een kwärtierken döörnoa sloap de adjunct-directrice oaver de kamer. Zee trok veurzichtig bie ieder bedde an de dèken um te kieken of zee wel in bedde leien. “Zoo, zit dat zoo”, heurden Gerrit en natuurlijk ook de anderen haer fluusteren. Zee liet de bessem en de ragebolle liggen en sloap vort!
Nog een kwärtierken later sprongen Johan en Karel nöör binnen.
“Wiej bint lekker bezig ewest”, zeien beiden hoaste gelieke.
‘Zee hebt oeluu esnapt‘, kregen zee te heuren. Johan bracht Gerrit zien gimmen weer. “Hol’ ze mar”, kreeg hee te heuren, “ze bint van oe en neet van mien!” Toen snapten Karel en Johan het. Zee wären werkelijk ezieen! Jammer!