45. Kleine Dinger - slot
> Categorie: De Liggende Vrèters
Gepubliceerd: donderdag 01 oktober 2009
De deure geet lös. Met een blad met driee köpkes derop kump mien vrouwe binnen. "Koffie met Dèventer Koke!" zeg' zee. Hans lacht hinnikend, wendt zien heufd döörbie of, zien hand veur de mond holdend. Hee löt dudelijk blieken dat e het dialect van zien nichte gek vindt. Logisch, zee pröt anders nooit plat. Toch ziee ik an zien gezichte dat hee het leuk vindt. Hee dut een boel suker in zien koffie. Van ons mag hee dat, want hee hef niks bie te zetten. In Bemmel mag hee ook rustig alles gebruken. Lichamelijk ezieen is döör weinig tegen. En wat zien gezondheid betreft? Dat hee tachtig wördt, zeg' genog.Zien geestelijke gezondheid, döör mankeert gelukkig niks an. De gebreken in zien heufd leidt der enkeld too dat er altied mensen zich um hem mot bekommeren. En deur de veurzichtige anpak deur de leiding van Sociaal Pedagogisch Centrum 's-Koonings Jaght bint de mensen, oke butenstoanders, zich blieven bemeujen um zien goan en stoan. Hans pakt veurzichtig zien köpken bie het eurken, pink in de heugte. Hef hee van zien moder eleerd. Dat was een rechte deftige Dèventerse dame. Zee sprak mooi Nederlands as old- onderwiezeresse, een echte schooljuffrouw leek zee nog. De keurige opvoeding is Hans bie al zien doon an te zieen.Bie het doodsbedde van zien moder stoa ik noe. Mei negentien negenenzestig. Uut-eteerd lig' ze döör in het Geertruiden. Ze is met sterven bezig. De ogen slöt ze op. Der zit wat schuum um de lippen, dat wat borrelt as ze wat probeert te zeggen. Ze dreit haer grote pupillen in mien richting. Zee fluustert: "Zul je goed voor Hans zorgen ... ?" Een waas veur de ogen krieg ik. Ik kan enkeld knikken. Toch hef zee het esnapt, want der kump ietskes van een glimlach um haer lippen. Ze vertrouwt mien Hans too.Dan slut zee de ogen en èven later ontsnapt de lèvensoasem an haer mond. Ik drukke veurzichtig de oogleden wat meer dichte. As ik opkieke, ziee ik dat Hans veur de helfte in de stroalen van de leegstoande zunne zit. En ik heure plotseling Ede Staal, de Grönniger Troubadour, zingen: "'t Is nog nooit, nog nooit zo donker west, of ’t wer’ altied wel weer licht ... ." En ik ziee Ede döör goan deur het duustere Grönniger land, wöör zunnestroalen deur de donkere wolken brèèkt. én noast hem geet Willem Wilmink. Diee zingt een tegenzang: "... Freekie ... , Freekie ... ." En het land verandert in Twente. En döör loopt Angela en Angelique - nomen est omen - van het Jaght, en Sylvia Millecam en Marnix Kappers, diee "Knoop in je zakdoek!" roopt. En Hans löp döör! Ik lope der nieet bie en mien vrouwe nieet, wie kiekt enkeld. Al diee mensen diee döör goat, wat bint het kleine dinger in het landschap. Der komt vlemmekes op hun köpkes, soms fel brandend, soms bienoa uut-edoofd. Möör het vuur blif!"Wat sta je toch met die cd in je handen?" Ik bin der inens weer bie. Ik hebbe het plaatjen van Ede Staal epakt. Ik bin op-estoan zonder dat ik het wiste. Dan mot ik een gezichte ehad hebben. En ik herinnere mien het beeld. Het beeld dat zich uut-ebreid hef tut de hele wereld. Ärm in ärm gingen de 'anstèkers' de wereld deur in mien beeld. Zo goat ze oke in werkelijkheid het lèven deur: Kleine dinger, möör wat een licht en vuur samen! "Wat wil je vanmiddag doen, Hans?" vroag ik."Nöör de stad, nöör Dèèvnter!" is zien antwoord. "Wöörumme?" "Dan heb ik weer vuur, als deze aansteker leeg is, eh ... löög is!" Hee haalt zien anstèker uut de zak en gef hem an mien. Ik knippe het ding an. Nog möör een heel kleine vlamme. Mien hand hol' ik derboaven. Schielijk trekke ik hem terugge."Weinig licht", zeg ik. "Mar wè heet, heite", lacht Hans.
