43. Kleine Dinger - vervolg 1
> Categorie: De Liggende Vrèters
Gepubliceerd: donderdag 01 oktober 2009
Hee schoffelt veurzichtig nöör de stool van zien moder. Iej kunt wel zieen dat e nöör de tachtig geet. Dat wördt hee op de twintigsten van slachtmoand tweeduzend.
Hee geet zitten, wringt zien serettenköker uut de brookzak, kik nöör het biezettöfelken, zut mien vroagend an. "Asbak?" vroag ik. Hee knikt. "Mijn aansteker is bijna leeg!" As het um roken geet, kan Hans hele goeie zinnen bouwen. Ik zette de asbak veur hem op toafel, wiel ik denke: 'Iej weet het nieet, Hans, möör oew anstèker lik inderdoad bienoa löög'. Möör dat kui'j nieet härdop zeggen.Hans stek zien serette an. Hee rookt nieet oaver de longen. Hef e nooit edoan, möör seretten met mondstuk mot hee nieet.Ik herinner mien nog goed dat e dat veur de eerste keer tegen mien zei, toen ik vriege: "Hans, wat moeten we jou nu meebrengen, als je straks op 's-Koonings Jaght bent?" Dat was in zeuventig, in mei negenenzestig was zien moder estörven. "Sigaretten, maar zonder mondstuk!" was het dudelijk beklemteunde antwoord. Ruum dertig jöör brenge wiej, mien vrouwe en ik, hem bie ieder bezeuk twee pakjes seretten mee, zonder mondstuk.Ik wete nog dat Hans viefenzestig wier. Wiej lieten hem een ètentjen geven veur al zien vrinden. Dat wären familieleden veurnamelijk en echte vrinden. Diee luu stuurden hem in Schaarsbergen geregeld kaerten en zochten hem ongeregeld op! Zee dejen dat, denk ik, umdat Hans een hele lieeve jonge is. "Jonge", zegge wiej van disse man van hoaste tachtig, kui'j noagoan!Op diee verjöörsviering, viefenzestig gasten bie mekäre, zat Hans te glunderen achter een berg seretten. Hee kon hoast nieet oaver de stapel pakjes hen kieken.Hee dut nog is een treksken an zien peuksken. Hee brandt alweer zowat zien vingers. Hee schient bienoa nieet te veulen dat e zieneigen brandt. Pas op het leste moment drukt e zien peuksken in de asbak uut. Hee löt nieet merken dat e döörbie zien vingers zeer dut. "Lekker seretjen", zeg hee noa een paer minuten. Twee woorden, wöörvan één woord Dèèmters. Ik wete nieet wat dat bie hem is. Hee weet dat het mien taal is. Zol e mien een plezier willen doon? Ik wete het nieet. Zwiegend zitte wiej bie mekäre. Enkeld het gerammel uut de keuken brek de stilte.Zoo zitte wiej al sinds negenenvieftig onregelmoatig samen. De eerste tien jöör bie hem thuus, toen zien moder nog lèèfden. Later in Schaarsbergen. Noe in Bemmel. En natuurlijk vake bie mien vrouwe en mien thuus, azze wiej hem veur een dag ophaalt.Dertig jöör weerumme zatte wiej met een probleem:
