33. Vervolg ... Dreum ... Weerumme ... 1949
> Categorie: De Liggende Vrèters
Gepubliceerd: maandag 28 september 2009
De vader, Vader, begreep dat de ingriepende gebeurtenissen rondumme zien moders dood de jongen, mien dus, waanzinnig hadden emaakt. Onmiddellijk liet hee zeukacties ondernemmen, deej hee noavroag bie de banke, of het spöörtegood van mien op-enoamen was en dat laatste was inderdoad het geval. De rèkening was op-eheven. Deur het hele land wier tevergeefs nöör mien ezocht. En toen, noe was dat al driee jöör elejen; vandage was de jonge negentien eworden, as ... hee, eh .. ikke nog lèèfden.Opa hef mien het volgende verteld: Een règenstormvlage geselden de ramen diee märgen. Het stormden en het donderden buten zo slim as in het brein van mien vader. Diee legden zien heufd op toafel en onderwiel een vlood van troanen hem oaver de wangen streumden, steunden hee, zei hee mien later: "Mien jonge, mien jonge, wöörumme hei'j mien in de steek eloaten?" En toen schrok hee inens op. En metene was het buten stille, en hee mot volgens mien tante Anna noadrukkelijk eropen hebben: "Ieje, oew zelfmedeliejen spölt oe pärten, iej denkt in de eerste plaatse an oew eigen geluk, neet an dät van oew zönne!" Toen mot hee fier op-estoan wèzen.De règen was inmiddels op-eholden, de wind was goan liggen, de zunne brak deur. De vader bleef stoan. Toen ging de belle. De sleppende voten van de trouwe tante Anna heurden hee nöör de kamerdeure sloffen. Een klöpken. "Binnen". De deure ging lös. Hee zag hoe lieef en liejend het gerimpelde gezichte van zijn olde gedeenstige zuster was. Zee stapten nöör veurten. "Hier is een brieefken veur oe, bie de deure of-egeven". Ze zei het heel zachte. "Geeft 't möör hier, Anna", zei Vader. Ik ziee veur mien hoe-of hee dat brieefken steet te lèzen. Toen mot hem de oasem in de kèle estokt wèzen. Hij mot het geveul ehad hebben dat zien härte stilstond. Hee herkenden natuurlijk mien handschrift, dat van de Sterke Speer, zien zönne. Ik heure het hem as het wäre veurlèzen: "Lieeve Vader, vergeef mien dat ik nooit wat van mien heb loaten heuren. Ik wazze nieet goed in mien heufd, möör noe bin ik weer bèter. Stoa op de Brink. Bin ik welkom? Haal mien dan.Gerrit." Ik ziee hem overende vlieegen en nöör de keuken hollen: "Anna, Gerrit is ter weer, hee steet op de Brink, schrif e!" Anna dreiden zich van het anrecht of. Dat ziee ik zo veur mien. Haer gezichte mot estroald hebben. "Ik schaatsten nöör de kapstok, greep jas en hood van mien breur. Diee stond al op stroate en beenden weg, toen hee zien jas nog möör half an had", vertelden zee later. "Verdrieedubbeltjes nog antoo, dat ik dat belèven magge, mien zönne lèf en hee kump thuus!" Vader daalden 'd'n Bärg' of en liep de Moanstege deur, dee inens Zunnestege wier, en toen liep hee de Brink al op in de herfstzunne en het fraaie vrolijke spel van schaduw en licht ontging hem nieet bie de dalende zunne. Midden op het löge plein stond een grote groep mensen. Uut hun midden klonk iele, zuvere vioolmuziek. Ik stond te spöllen. Ik zagge hem kommen. Hee wier helemoale an-edoan. Hee heurden, denk ik, in gedachten Moder spöllen, zooas ze dat zo romantisch kon. Diee döör spölden, kon gin ander as mien wèèn.Ik zagge hem nöör de fontein kieken, diee in règenboagdruppels zien water spoat en ik zagge, hoe-of hee op slag nog bliejer en intens gelukkig wier. Ik zagge hem nöör de mensen rennen. Hee ging op zien tenen stoan um te zieen, en hee zag. Döör stond ik, in zielige bedelaersvermomming, verkleed dus as een romantisch violist, zien zönne, te spöllen met een vuur dat hem hoaste verteerden. Ik zagge, dat hee zag, dat de mensen met troanen in hun ogen glimlachend te luusteren stonden bie dit spöllen.
