24. 1985 ... Heugte ... 1949
> Categorie: De Liggende Vrèters
Gepubliceerd: woensdag 08 juli 2009
"Je moet opschrijven, wat je allemaal in militaire dienst en in Hellendoorn beleefd hebt", zeg Ali tegen Gerrit, "of kun jij dat niet"."Ik hebbe al wat verhalen eschreven, möör dat is fantasie. Ene dervan vind ikzelf wel aerdig. Het geet oaver een keerl, feitelijk bin ik dat zelf, diee zeuventig wördt. Het spölt in 1997, het jöör wöörin ik zeuventig hoape te worden. Za'k het veurlèzen? Het lig' op mien kamer". En Gerrit kik Ali en zien olders vroagend an. Zee knikt allemoale zwiegend. Gerrit haalt zien verhaal van boaven en hee les veur. Vandage vier ik mien verjöördag, de negenentwintigsten van herfstmoand. Zeuventig! Oaver een uurken kump mien kleinzönne van tiene. Met hem goa ik een ijsjen èten bie Talamini. Diee is al weer lös.Zeuven kruuskes. Het is oe wat. Ze kunt mien langzamerhand wel het heilige kruus noageven. Loat ze het nog möör nieet doon. Zon heiligen bin ik noe ook weer nieet en zoo lange as ik lève, kan ik nog het neudige in order maken um het eeuwige lèven te beërven. Bange bin ik veur doodgoan, zoolange as ik mien herinneren kan, ewest. Ik siddere as ik an 'De Tuinman en de Dood' van P.N. van Eyck denke. "... Dat ik 's morgens vroeg nog stil aan 't werk zag staan, die ik 's avonds halen moest in Ispahan ...", citeer ik härdop. Wöör ik ook binne, mien zal Hee oke te pakken kriegen. Een heilig ontzag heb ik veur Hem. Ontlopen kan ik hem nieet. Ik bève dervan. Ik hebbe immers in het sanatorium, hoaste vieftig jöör weerumme, de dood al is in de ogen ekeken. Dat was een griezelige tied! Vanof mien balkon kan ik op disse heugte links de spoorbrugge zieen, rechts het 'Diekhuus'. In mien rugge mot ergens de watertoren stoan; diee kan ik van disse plaatse of nieet zeen. Dan mot ik nöör binnen um deur het achterraam te kieken. As ik veuroaver buge, oaver het balkonhekke, kan ik links nog net de 'Pèperbusse' waernemmen. Tussen diee twee torens, de brugge en het 'Diekhuus', an disse kante van de Iessel, diee glinsterend in het veurjöörszunneken mien feest opluustert, hef mien trillende en völbewoagen lèven zich tut noe too of-espöld. Hier wäre ik bange möör gelukkig, bliej möör verdrieetig.Feitelijk kan ik nog wel èven op mien ruststool goan liggen. Diee heb ik an de kopkante op klossen stoan; ik kan as ik ligge zoo op het water kieken, nöör het vertier van de boten. Zoo, ik ligge, handen langes mien lief. En noe tut mieneigen inkeren tut alle gewicht uut mien vleujt, tut ik mien ärmen nieet meer beuren kan. Tut rust brengen dat wild kloppend härte. De ogen doo ik too, möör ik wil nieet sloapen, ik zol in kunnen sloapen! Ik probere mien vingers te bewègen; het lukt nieet. Ik heure een lichte stemme met een Indische klanke: "Denk errom jongelui, nooit bewust rreizen gaan naar het onderrbewuste, ja. Dat is zeerr gevaarrlijk. Voorr je het weet, wordt de levensdrraad afgesneden. Het is een adembenemende errvaarring buiten jezelf te trreden. Neem geen rrisico's, ja".Ik wil egensnieet buten mieneigen trèèn. Ik wil bie mien nöör binnen. Hier blieven wil ik! Ik ziee een donkere tundel veur mien, een zwärt gat en ik zweve derdeur, de die-iepte in. Het duurt möör èven; dan zweve ik hoge boaven de ruumte. Hé, nöör binnen goan, is bliekböör oke nöör buten goan! Ik kieken nöör umlege, of is het umhoge, en ik ziee mien lief liggen op het balkon.
