9. Hengforden Toneel Buurtschap
In negenenveertig – vieftig wären veur het scheultjen in Hengforden driee buurten van belang, diee de kinderen veur het leger onderwies lèveren mosten. Dat was in de eerste plaatse de boerengemeenschap rondumme de schole met de booerderiejen met de gèèlblauwe luken van Hoenlo. Groot Hoenlo was het kasteel van de familie Des Tombe, diee op Klein Hoenlo woonden, en wöörvan de boeren hun boerengedoo in pacht hadden. Op het kasteel De Haere woonden meerdere gezinnen vanwege de woningnood. En verderop nöör de diek woonden kleine zelfstandigen en werkers an de Kletterstroate. Oke de kinderen van de Eikelhof gingen nöör de Hengforder schole. Gerrit vond diee streek feitelijk ene grote buurtschap. Der wier van alles samen edoan, onder anderen het vieren van de Oranjefeesten in mei op de Eikelhof en toneelspöllen op de dèle van Boer Albers, diee een pachtboerderieje had vlak bie Hoenlo. Diee toneelveurstelling met verloting wier in meert eholden, as de koojen de wei in wären. De hele winder wier in de schole ene oavend in de wèke erepeteerd.
De verplaatsbare coulissen, holten beschilderde schotten, wären in het gymnastieklokaal opeslagen.
Gerrit kreeg netjes een schriftelijke uutneudiging in 1950, um samen met zien meiken op een zoaterdagoavend in meert de culturele oavend te bezeuken. “Liefdesperikelen”, heetten het stuk in driee aktes.
Ali wol graag met hem mee. Ziee was pas ene keer in Hengforden ewest met de fietse, um Gerrit van schole te halen. Zee had al wel kennis emaakt met Meester en zien Vrouwe.
Het wier een härtstikke gezellige oavend. De spöllers sprakken keurig Nederlands, ja, natuurlijk met een plat accent, möör dat mocht eheurd worden. Meester Broekhuijzen had het stuk keurig eregisseerd! Hee had oke ezörgd dat de spöllers hun tekst keurig uut het heufd konden acteren. Souffleren was nauwelijks neudig. Leuk was dat de spöllers in de pauze gewoon de dèle opkwammen van achter de coulissen um met hun vrinden en familie te proaten. Dat gaf een boel sfeer!
In de pauze wieren leutjes verkocht, een kwärtjen per stuk en tiene veur twee gulden. Gerrit kocht der tiene veur Ali. De trekking was noa de veurstelling. Gerrit won wel zes priezen, wööronder driee krentenstoeten. Twee gaf Ali der weerumme, um oaverniej te verloten.
Bal was ter nieet, möör de mensen en kinder bleven tut in de kleine uurtjes gezellig bie mekäre zitten. Noa ofloop fietsten hee met Ali de acht kilometer weerumme met plezier. Dat konden zee doon, umdat zee gin van beiden ‘edronken’ hadden, zee wären geheelontholder. Trouwens, der wier diee oavend toch weinig alcohol gebruukt, had hee wel ezieen. De olders wären een veurbeeld veur de kinder.
In 2009 hebt ze het oaver ‘De Brede School’. Gerrit kan iederene wel vertellen dat diee breje schole zestig jöör elejen op het platteland allange bestond. Döör was het onderwies nog gin verrotte zaak. De schole was het centrum van cultuur en zorg. De heufdmeester was penningmeester van het ‘Onderlinge Ziekenfonds’. Alle kinder uut diee buurte gingen nöör dat ene scheultjen, behalve sommige katholieke kinder, diee toen nog netjes rooms-katholiek heetten; diee gingen nöör de RK-schole op de Boskamp. Joa, de verzuiling had in de twintiger jören ook in de gemeente Olst heur vernieejende, vernieelende, werk al wat edoan. Möör het zol nog wel ergerder worden, dacht Gerrit.
Hengforden was nog een eenheid! Dat deej hem plezier. Hee veulden der zich as een visken in zeut water. Het as egeels nieet zoo erg dat hee een veurwaerdelijke verklöring had! Hee zol het veurlopig best volholden!
