67. Eigenwies
Aan Gerrit van der Linde, “De Schoolmeester”’, 1808 – 1858
Onze kater lig’ in een olde leustool veur het raam;
op ’t grieze kussen rolden hee zich as een bolle saam.
Hee wördt al vieftien jöör, wat veur een kater toch wel old is.
Nöör buten wil hee zelden meer, umdat het döör te kold is.Het is een panterachtig dier, met strepen, bruungries, zwärt.
Zol ik hem missen motten dan ging dat mien an ’t härt’.En ook zien lieeve vruiwken kan meujlijk buten hem.
Hee kent ons beiden bliksems goed, enkeld an onze stemm’.Meneer is erg esteld op ’t vruiwken nieet op ’t menneken:
umdat zee het èten hem verstrekt in het kleine blikken pennekenLaatst gin onz’ Eigenwies härtstikke buten ’t beuksken.
Het was zooiets as met een kind dat stiekem pist in ’t breuksken.Döörboaven op de oaverloop döör ging meneer stoan plassen.
Toen dwong mien vrouwe mien de toostand an te passen.In onze keuken steet sinds jöör en dag een grote kattebak;
noe boaven ook möör ene ezet, möör wel zoodoanig da’kNieet ied’re keer te dweilen hoov’ as Eigenwies zien plassen
nieet in de keuken wenst te doon, möör boaven wil goan sassen.Ook mot hee ’s nachts van noe of an beneden bivakkeren.
Meschiens dadde wiej zoo het hem gauw of kunt lerenZoo of en too wil onze vrind heel plotseling nöör buten;
as ik de deure lös doo, nemt hee dalijk de kuten.En völle moalen steet mien vrouwe meneer vergeefs te lokken,
veurdat hee eind’lijk ens een keertjen an kump sjokken.En jagen dut meneer nieet meer, soms grip hee nog een muusken,
in d’achterttuin, vlak bie het olde vogelhuusken.En komt de kinder of en too nog is bie ons vesieeten,
dan is meneer heel kwoad en nieet meer te genieeten.Het is hem völ s te druk dan, dus geet hee der vandeur
en zuch een rustig pleksken in het portieksken, veur.
Zien name dankt hee an zien nukkige manieren.
Nooit dut hee wat wiej wilt en hee is van alle dieren
diee wiej ooit hadden, het meest zelfstandig an-elegd
en dus is met zien name helemoal niks miszegd.
Zien naam verkondigt iets te zienen ‘eigen’ ere,
dus is diee veur mien vrouwe en mien van hele grote weerde.
Noe, dit is dan ’t verhaal van onze eigenwieze kater;
meschiens dat ik derop terugge komme ,möör dat gebeurt dan later.
Möör --- wil iej onze Eigenwies perseunlijk ens ontmeuten,
kom dan is op de koffie! Met härtelijke greuten!
Vind iej dit laatste slap gelul vol kotserig gesliem,
dan denk iej möör de dichter wier edwongen deur het riem.