409. De Verleuvingsringe
Vergangentiedsriem
uut Crödde zien geslacht
-----
Dat jöör vroor het pas heel ärg late.
Het ies lei op de weerden.
Op de Bolwerksweide wier eschaatst’,
gin kooien, schoapen, peerden.
Mien Ome Kärel was in dienst.
Hee was een goed soldoat,
al opeklommen töt sezjant!
Ook schaatsten hee kordoat.
Wat gleej e heerlijk oaver ’t ies!
Het ging härtstikke lekker!
Toen reej e eensklaps in een wak.
Hee baalden as een stekker!
Toen e kletsnat op de kante stond,
misten e dalijk al zien ringe,
diee in het water vorteglejen was
zoomöör van zien ringvinger.
Diee trouwringe was e noe kwiet!
Hee schrok, möör dacht metene al:
Diee ringe wil ik toch nieet missen.
Wat doo ik noe in zon geval?!
Möör hee was ook een beetjen blie:
Zien verleufde, Koba, was ter nieet bie!
Van de silo van Kappelle
trok e een lientjen in gedachten
nöör de muziektente op de Wörp
oaver ‘t wak, wöör onderin
zien trouwringe lei te wachten.
En van de bruggekleppe trok e
toen een lientjen nöör de mölle.
De lientjes kruusten boaven ’t wak!
Precies goed, ik zegge niks te völle!
-----
Hee ging nöör huus, kletsnat, en in
het veurjöör kwam e niejsgierig weer.
Hee knieelden op de juuste plekke neer.
Hee zag in ’t grös zilveren schitteringen,
ook golden en diee wazzen van …
zien eigen verleuvingsringe!
Feitelijk had Ome dit helemoal’ nieet
verwacht,
dus liggend in het grös zien Here dank
ebracht.
-----
Ome Kärel, Tante Koba, zee bint
ter al lange nieet meer,
möör dit verhaal uut de jören twintig
vertelle wiej telkens weer!
