110 Tante Ali en Oom Gerrit
Dan dut e de deure lös. Hee kik in het vrindelijke gezichte van een jonge vrouwe. Ze is lichter van kleur as e zich herinnert. In midden tachtig, toen Tonia Dabwe met haer moder Mineke Muilerman bie haer tante in Oxe logeerden, had ze een ebben kleur in zien herinnering. Noe lik ze coromandel. Gerrit herinnert zich diee kleuren uut de handenärbeidlessen van Jannes de Boer, in zes- en zeuvenenveertig, toen e op de Kweekschole zat.
“Leuk, U eindelijk na zo’n vijfentwintig jaar weer te zien”, zeg zee, en zee schudt hem een stevige hand. Hee helpt haer uut haer jasse en geet haer veur nöör de kamer. Ze komt langes de dikke witte keerse met ‘HANS’ ter op diee an de mure in de gang hangt. “Deze kaars herinnert ons altijd aan de zoon van Oom Willem Smit, die een van de directeuren was van de groothandel in eieren waar je moeder een aantal jaren de administratie voerde aan de Sint Jansstraat bij het Grote Kerkhof in Deventer”, zeg e. Daar is de vriendschap tussen jouw moeder en mijn vrouw en mij ontstaan. Ik werd in negenenvijftig curator over de verstandelijk gehandicapte zoon van Ali’s Ome Willem en Mineke bleef , nadat zij bij de eierhandel weggegaan was om verpleegkundige te worden, de familie Smit altijd trouw bezoeken aan de Rielerweg nummer drieëntachtig.”
Intussen bint ze in de kamer en Tonia stelt zichzelluf an Ali veur. Dan geet Tonia zitten. Gerrit schinkt thee in. Korte tied zit ze mekäre stille en glimlachend an te kieken. En dan steet Gerrit weer op en hee löp nöör de hook van de bokenkaste. Hee grip het beeldjen van ‘De Goede Herder’, wat döör nog altied richting Liberia en dus Monrovia en Dabwe Town steet te kieken. Hee höldt het op zien kop en zeg: “Er staat in potlood op ‘1984 MONROVIA’. Toen heb ik dit beeldje van je moeder gekregen. Ze was met jou op bezoek aan haar familie in de Oxersteeg en ze had geen tijd bij ons aan de Van Bommelweg hier in Diepenveen op bezoek te komen. Ze belde op en vroeg me haar in Oxe te komen opzoeken. Dat heb ik gedaan. Jij was toen zwarter dan nu, dunkt me en je moet een jaar of vijftien geweest zijn”.
“Ik was elf en het was in vijfentachtig. Ik weet nog dat mijn moeder in vierentachtig dit kocht bij onze buurman, beeldhouwer. Als ze een cadeautje wilde geven, wist ze altijd voor bepaalde mensen precies wat ze hebben wilde”. Gerrit zeg dat hee bie het kriegen dervan zei dat het geschenk meugelijk symbolisch was. Tonia lacht. “Mijn moeder had veel mensenkennis! Voor bepaalde mensen zocht ze naar bepaalde cadeaus”.
En dan begint zee te vertellen. Ze is nieet meer te stuiten. Gerrit hef het geveul dat ze zich nog ens weer wil ontladen. Ze vertelt oaver de verschrikkelijke tied in de jören negentig in Monrovia en Liberia, hoe of zee deur de anhangers van Charles Taylor behandeld wieren, van hun oaverhoaste vlucht nöör een buurland in, nöör hee begreep, tweeënnegentig, de vermissing van haer moder, hun terugkeer nöör hun vaderland, haer vlucht nöör Nederland. Ze vertelt oaver haer studies an de middelböre schole, de hogeschole, de universiteit en … dat ze nieet anders kon as het werk veur de Liberiaanse gemeenschap dat haer olders begonnen bint, deur te zetten deur de “Mineke Foundation” te stichten, diee het herbegonnen werk in Dabwe Town, een name um haer vader te eren, financieel ondersteunt.
Ali en hee luustert oademloos. Veur hem is het of e de gedreven Mineke Muilerman heurt proaten! Hee weet nog goed dat ze Dabwe leerden kennen, toen diee an de landbouwschole in Dèventer studeerden, dat ze met hem trouwden en meeging nöör Liberia.
Tonia blif de hele middag bie hun proaten en pas tegen vief uur geet ze weg. Möör veur ze kan opstoan, zeg Gerrit: “Tonia, één ding: noem me asjeblieft geen ‘Meneer’ en Ali geen ‘Mevrouw’, ik weet dat je moeite hebt om ‘Ali’ en ‘Gerrit’ te zeggen, maar …”. – “Wat moet ik dan zeggen?” – “Noem ons dan … ‘Tante Ali’ en ‘Oom Gerrit’”. – “Graag, Oom Gerrit!”
