108 Roezige tied
Met Ali haer wond geet het van kwoad töt ergeder. Ieder keer as ze veur wondverzörging bie de huusärts kump, zut de wond ter slechter uut. Ook begint ze steeds minder te èten en löp de bloodbezinking op töt onveurstelböre heugten. Ze kan nauwelijks meer èten en wördt met de dag zwakker. De reuma wördt ondanks de prednisolon altied möör slimmeder en hee stelt väste dat ze hoaste nieet meer op de benen stoan kan.
De huusdokter schakelt de ‘Thuuszörg’ in. De coördinatrice van de wondverzörging is binnen de kortste keren bie hun. Zee hef ter feitelijk metene al een härd heufd in en terecht! Op een nacht, as Ali nöör de weecee estrompeld is en terugge krummelt, zakt ze in mekäre en ze weet nog net op een stool neer te zakken. Gerrit springt uut bedde en hee weet nog net te veurkommen dat ze op de vloere glit. Ze slöt wärtaal uut en hee maakt metene de gevolgtrekking dat zee hoge koortsen hef en eilt! Dan zut e dat het al tegen de märgen is en hee belt dalijk de eigen dokter. In een mum van tied is döör de plaatsvervangend huusärts, want de eigen dokter van Ali blik ter nieet te wèèn. Ze kik nöör de wond: diee stinkt. Ze belt een ambulance. Gerrit belt hun oldste zönne en hun dochter. Binnen een kwärtier is Ali op weg nöör het ‘Deventer Ziekenhuis’ an de Bolkensteinlaan. Nog gin driee kwärtier later bint Gerrit en Lucy der oke. Het is lange wachten ebloazen. Dan wördt Ali nöör een speciale ruumte erejen. Een chirurg kump nöör de wond kieken. Hee ruk an het zwärte vleis. “Daar moet Eddy bijkomen”, zege e roadselachtig. Dan leg e uut dat de heer Eddy Koopman de wonddeskundige bie uutstek is en dat diee mot kieken of ter operatief ingriepen neudig is. De verpleegkundige wördt operopen. Binnen tien minuten is hee ter plekke. Hee stelt zieneigen an ons veur en sprek uutvoerig met Ali; diee is al helemoale der weer met haer köpken bie. Der wordt een behandelplan besproaken tussen chirurg en Koopman: Ali mot openommen worden um een operatie te ondergoan an de wond: De wond zal uuteindelijk bedekt worden met een läpken vel uut haer boavenbeen. Ze mot dus in het zieekenhuus blieven.
Der kump een roes oaver Gerrit wöördeur de gebeurtenissen in de rest van het jöör as in een dreum an hem veurbiegoat: Hee weet later nauwelijks meer hoelange en hoe vake Ali in het zieekenhuus ewest is um opniej behandeld te worden, welke wondverzörgsters van Carinova elke dag in “De Pellerije” kwammen um Ali te helpen deur verbinden, wassen en douchen, hoe lange en wanneer zee in “Humanitas” in het flankerend beleid is ewest um te revalideren, welke fantastische zusters en broeders haer verzörgd hebt, welke enorme belangstelling van familie, buren en kennissen der ewest is bie de langzame wederopstanding van Ali. Hee weet later nauwelijks meer wat zien kinder veur hun betekend hebt met begeleiding nöör de geriater, bie de koop van een rollator en een rollator-rolstool en de anschaf van een stoa-op-stool! Möör de doatum zestien augustus tweeduzend elf verget e nooit meer: Ali wördt ontslagen uut “Humanitas”! In triomf brengt Lucy, Gerrit junior en hee haer nöör huus. Zee is nog zeer zwak, zwiebelt op de benen, möör de wond genes goed en ze is ter helemoale weer en ze dut weer mee. En dan schieet hem al diee namen weer te binnen van diee feine mensen diee verzörging en geneeskundige hulpe verleend hebt, zooas de ‘Trompetters’, Eddy Koopman, Henriëtte Runneboom, Wilma Roeterd, Marian, de verzörgsters en verzörgers van “Humanitas” en goa zoo möör deur. Der is alle reden dankböör te wèèn, want op een bepoald moment hef hee toch edacht dat het “ende oefening” was, um in huzärentaal te sprèken. En hee is blie dat e zelluf wat terugge hef kunnen doon veur Ali haer steun in de meujlijke dagen toen hee bie ‘De liggende vrèters’ in ‘Volkssanatorium Hellendoorn’ was.
Veur hee het beseft, is tweeduzend elf tenende en bie de jöörwisseling, as e Ali um twalef uur umhelst, zeg e uut de grond van zien härte: “Gelukkig! Wiej bint nog bie mekäre!”
