107 Wonder?!
Het is moandag, zestien mei tweeduzend elf. Ali hef weer hevig last met haer mond. Gerrit belt de “Watersnip”. De assistentes kent ondertussen de gezondheidsmeujlijkheden wöör of Ali mee te kampen hef. Ze wördt ter dus vandage tussen eschoaven. ’s Middes um hallef viere kan ze terechte. Ze nemt dus metene möör een paer pienstillers in. Hee geet diee märgen gewoon an zien schriefwerk, zet um tien uur koffie en maakt döörnoa een lekkere panne greuntesoep. Um twalef uur èèt ze en Ali is bliej dat zee nieet hof te kauwen. Dan geet ze een uurken rusten um èven weer goed bie te kommen. Dat gef hem de gelègenheid oke wat rust te nemmen.
Meujzaam löp Ali tegen een uur of driee an zien ärm nöör de auto. An haer gezichte kan e zieen dat de reumatische pienen weer beheurlijk opspölt: ze schuf stief veuruut. Ze kan nauwelijks in de auto stappen. Butendat hef zee het heel benauwd deur härtritmestoornissen, diee noe al tieden anholdt en wöörveur ze op woensdag de viefentwintigsten een elektrische schok kriegen zal.
Hee helpt haer de auto in. Dat lukt allemoale nog net. Gelukkig hef disse auto oke veurin een wat hoge zit. Tegen kwärt oaver driee schuf e meujzaam met haer de “Watersnip” in. En dan gebeurt het plotseling dat ze döör zoomöör völt in de volle wachtruumte. Ze glit met haer rechterbeen langes de scherpe metalen stoander van een boken- en tiedschriftenrek en bonkt met haer heufd op de härde vloere. Het gebeurt sneller dan da’j het noavertellen kunt. Döör lig ze, spierwit en lichkes kermend van de piene. het kuisken um haer scheenbeen kleurt metene bloodrood. Van alle kanten schut hulpe too, dalijk. Dan lacht ze al weer! “Ik wou gaan zitten en pakte achter mijn rug naar een stoelleuning, maar die was er niet!” Tegeliekertied streumt het verdunde blood oaver haer scheenbeen. Een assistente rup gauw de jongste tandärts. In gin tied kump diee met een fotse schoon gaasverband anrennen. Hee schuf de kouse nöör benejen. Een stuk vel van zon tien bie driee centimeter is ofestreupt en hangt langes het been. De dokter leg het veurzichtig terugge en wikkelt het onderbeen in. Dan dut e veurzichtig het kuisken weerumme. “Bel één-één-twee.”, rup ter ene. Gerrit kik op zien horloge. Het is nog gin kwärt veur viere en hee belt met zien keulkäsken het nummer van de huusärtsen in Diepenveen. “Met Miranda”- “Mijn vrouw is zojuist bij de tandarts gevallen, heeft flinke bloedende wond aan scheenbeen. Kunnen we nog langskomen?”- “Komt U maar, meneer Kuijk”. Dan veult hee de pols van Ali: diee slöt stevig en … heel règelmoatig! De ritmestoornissen an het härte bint veurbie! En de polsslag is vierenzestig! Hee weet het plotseling zeker: de schok van het bonken met haer heufd op de härde grond hef het ritme hersteld.
Inmiddels is tandärts Meilink oke ekommen, um Ali te halen veur de behandeling. Esteund deur hem en Gerrit schufelt ze nöör de behandelstool. Vief minuten later is de behandeling al veurbie. Ali haer prothese is bie-ewerkt. De tandärts wenst hun het beste. An Gerrit zien ärm strompelt ze nöör de auto. Binnen tien minuten bint ze bie de huusärts. Miranda bekik de lelijke flinke schaafwond. Ze rup mevrouw Trompetter derbie. Diee probeert het vel te hechten. Het scheurt an alle kanten of. Dan höldt ze het op de plaatse met gèèskes en verbindt het zaakjen goed. Gerrit vertelt oaver haer härtritme. De dokter controleert een en ander. Ze lacht. “Wonder?! Hou het in de gaten tot de vierentwintigste”. Um de dag mot de wond schoonemaakt en verbonden worden. Gerrit controleert dagelijks het härtrime: Het wik nooit meer of! Dokter controleert het de vierentwintigsten nog een keer: Niks mis mee. Dan belt ze met het “Deventer Ziekenhuis”: “Mevrouw Kuijk komt morgen niet voor de electroshock, want het hartritme heeft zich hersteld …”. Wonder? Gerrit denkt: ‘Schok deur val!’
