86 Groot Hoenlo
Noa het bezeuk an de bookhandel van Korten, wöör ze allebei slaagt, fietst ze nöör de diek, de N 337. Ze fietst oaver het prachtige nieje fietspad töt an de verdedigingswerken an de Kletterstroate en sloat döör linksof en èven later rechtsof nöör de Hengforder schole, wat noe al jören een woonhuus is. Döör hef Gerrit van zeuvenenveertig töt eenenvieftig ewerkt, vlak veur de anvang van de bouw van de nieje waterlinie diee tiedens de ‘kolde oorlog’ zoo neudig anelegd mosten worden. Veur de schole geet het linksof nöör ‘Groot Hoenlo’, wöör Harry Mulisch in de veurige eeuw een tiedjen ewoond hef, wat dudelijke sporen in ene van zien romans achtereloaten hef. Grotere Konkelfoezers as de bereumde Literator bint ter volgens Gerrit möör weinig en as ze met zien beiden veur de opriejlane nöör ‘Groot Hoenlo’ stoat, zeg e dat härdop tegen Ali. “Dat mag jij helemaal niet zeggen, je kent de man niet eens; je weet alleen maar dat hij wat jaren hier gewoond heeft en deze streek als achtergrond van een of meer van zijn romans gebruikt heeft”. Gerrit lacht. Hee weet dat Ali weet dat e zien lèèftiedgenoot as literair schriever nooit hef zieen zitten, um reden dat hee diee filosoof nooit as ‘wiesgeer’ hef kunnen waerderen. Hee vindt hem een opschepper van prietproat in het kwadroat! Ali vrög hem of Mulisch eigenlijk nog lef. Gerrit knikt. Möör hee dut nieet völle meer an de schrieverieje, zeg e tegen Ali. En hee vertelt dat Harry ezegd hef dat e dermee opeholden is.
Ze loopt met de fietsen an de hand de opriejlane van het ‘kasteel’ op. As ze bie het bordes komt, geet de zwöre eikenholten deure as vanzelluf lös. Een slanke wat older liekende man kump nöör buten. Hee zut hun stoan. “Zoekt U iets?” vrög e. “Feitelijk wel”, zeg Gerrit. Hee zut dat Ali hem vremd ankik. “In de jaren zeventig, vierenzeventig dacht ik, werden hier literaire tentoonstellingen gehouden. Wij zijn daar één keer heen geweest, bij een tentoonstelling over Simon Carmiggelt, meen ik. Die tentoonstelling werd toen hier in de hal geopend meen ik, door Anton Korteweg, die in negenenzeventig benoemd is tot directeur van het “Letterkundig Museum” in Den Haag. Ik zou graag die mooie tentoonstellingsruimte nog wel een keer zien willen”. Met een breed geböör neudigt “Meneer’ hun uut met hem mee te lopen. Ondertussen vertelt e dat het gebouw noe een antal bewoners kent, diee allemoale een woning in dit kasteel hebt. Hee weet nieet of hee al diee ‘huzen’ wel mag loaten zieen. Möör hee zal zien beste doon. Ondertussen vertelt e oaver de tied dat Harry Mulisch hier ewoond hef. Döör is nieet völle spannends an. Gerrit vertelt hem dat hee noa het zieen van alles oaver Carmiggelt mee-edoan hef met een wedstried, het schrieven van een ‘Kronkel’. Hee had dat edoan in het Dèventers, wat natuurlijk nieet de bedoeling was. Hee vertelt dat hee diee ‘Kronkel’ netjes binnen de tied opestuurd had, möör dat e der nooit wat van weer eheurd hef. Hun rondleider genöt zichtböör van zien verhaal.
Het kasteel is nog net zoo prachtig van binnen as in de zeuventiger jören en noa bezichtiging riejt Ali en Gerrit opgewekt deur de Möllenweg nöör de Oranjelaan, dan deur de Wètermansweg nöör “De Pellerije”, want Gerrit wil döör wat ophalen! Hee mot nog een kladjen van dat verhaal wat een ‘Kronkel’ mot veurstellen, nog ergens hebben, hee weet wöör dat liggen mot. Bie de verhuzing hef e dat nog in handen ehad en zörgvuldig opeborgen, want hee wil dat altied nog ens een keer op zien ‘seijt’ zetten. Hee zeg dat oke tegen Ali. Diee mot ter umme lachen. “Wat lach je?”- “Wat jij in je kop hebt, moet altijd meteen gebeuren! Je had toch ook kunnen wachten tot je een keer thuis kwam!?” – “Dan vergeet ik het weer en nu denk ik eraan”.
As ze thuus bint, löp Gerrit regelrecht nöör zien bureau, trekt de boavenste laa lös, grip een bundel papieren en vist de ‘Kronkel’ der zoo tussenuut… . “Luister”, zeg e… .
