84 Ofstandsbedieening 3
Ali steet op. Ze dut nog ens koffie in. Gerrit zwig èven. Dan zeg zee: “Mooi verhaal, surrealistisch, super”. “Ofwachten”, zeg Gerrit, “Ik wete gens nieet meer hoe of het oflöp!” Dan geet e verder: “”Noe goade wiej de vlieeger oploaten”, zei e tegen Zunneschien en tegen Moder, en Moder mocht het touw västeholden. Döör ging de kolossale vlieeger de lucht in met Kärel, hangend an de stärt. Hee kreiden het uut van plezier en Aaltjen dacht: ‘Ik hebbe der per ongeluk goed an edoan um de ofstandsbedieening nieet te gebruken. Loat ‘m van zien gelukkige momenten genieeten’.
Toen e te uutgeloaten wier, haalden zee langzaam an het touw in en zetten hem veurzichtig met beide benen op de grond, zonder schokken en stoten, want döör kon dat tere jungesken nieet tegen. Of en too most zee het touw bie een rukwind weer loaten vieren, anders was e neerestort. Pas lange noa de uutzending kwammen ze uut de bèèldbuis de kamer weer in zonder vlieegers. ”Jammer, het was juust zoo fein”, zei Kärel. – “Dan geet Meneer hier toch vlieegers maken”. – “Ik hebbe gin spullen”. – “Dan rit Meneer nöör een hobbywinkel um diee te halen”.
En Kärel deej dat. Zoo kwam e an het knutselen. En umdat döör een heleboel tied in geet zitten en Aaltjen de vlieegers veur de roeten ging zetten, zoodat de kinder derop of kwammen, wöördeur Kärel jonge vrindjes kreeg diee zien vlieegers oplieten, was e een lieeve opa en kwammen der minder beteuveringen. Ofstandsbedieening as teevee-uutzetter of vlieegertouw hoofden deur Aaltjen weinig meer gebruukt te worden, al ging de beteuvering langzaam deur.
Toen Kärel blievend in een gelukkige kindheid was en Aaltjen helemoale Moder was eworden, bleven de kinder kommen, want Opa maakten vlieegers töt hee nieet meer kon. En toen Aaltjen hem op een märgen koffie kwam brengen, lei hee veuroaver met zien heufd op zien werktoafel. Gauw zetten zee het blad neer en bracht haer luusterend oor bie zien mond: “Loat het touw … möör … vieren …”.
Deur het raam zag zee de bonte vlieegers van de kinderen schuddekonten tegen de blauwe hemel. Een grote vlieeger stond döör doodstille tussen. ‘Dat is Meneer’, dacht ze.
Veurzichtig trok ze het klösken touw, dat Meneer in zien linkerhand hield, lös en lei dat op toafel. De grote vlieeger wendden zien kruus nöör de zunne en steeg al hogeder en hogeder töt hee uut het zicht verdween.
“Ofstandsbedieening”, zei zee. Het klonk haereigen gelukkig in de oren. Ze drukten Meneer de ogen too. Toen zag zee dat hee in zien rechterhand een niej kruus umklemd hield. Lange stond zee döörbie stille. Toen ging ze de dokter bellen.
De begrafenis was egeen gin drovige angelègenheid. Olders hadden met hun kinder ofesproaken dat ter zoovölle meugelijk vlieegers van Opa Sterk mee-ebracht zollen worden as eerbeteun. Het was een bont gezichte met al diee kleuren. Der was ene sprèker, diee heel mooi sprak en eindigden met: “Probeert dan sterk te blieven, hebt extra ogen en oren veur de meujlijkheden van een ander, wèèst een woning veur wiee hulpe beheuft, laot de rest an oew Ofstandsbedieening – met een heufdletter – oaver ..”. Bie dat laatste knikten e glimlachend nöör Aaltjen.”
Gerrit kik op … . Hee zut dat Ali de troanen in haer ogen hef, möör hee zeg niks. Dan kik e deur het rèèmken nöör buten. De zunne schient … . “Kom, we gaan een eind wandelen”, zeg Ali. Èven later loopt ze deur de wei achter de camping. Döör bint driee kinder an het vlieegeren … . Een tèken …?
