83 Ofstandsbedieening 2
Ali zet twee köpkes koffie op toafel en ze kump bie hem zitten. Gerrit zeg dat e een verhaal weerevonden hef, etypt op een olde typemachine. “Laat horen”. En Gerrit begint oaverniej te lèzen, möör noe härdop. As e op het ende ekommen is van wat e zelluf al ehad hef, les hee gewoon deur: “… Zol e op de begrafenis van zien vader wärempel nog te late kommen. Moder keek verwietend opziej. Der was gin opvolger noe hee bie de dragonders dienst enommen had.
Noe begon het nog te règenen oke en de lucht wier inktzwärt. Een felle bliksemstroale deurkliefden de lucht en een rötelende donderslag deej hem de rillingen oaver zien rugge lopen. Toen zag hee in diee schoere tegen de donkerflonkerende hemel De Dood zelluf stoan: een wittigblauw deurschienend geroamte, wöörvan de kaken met voel zwärtgerande tanden de woorden “Noe kom ik oe halen!!!” deruut gierden. Het klamme zweet brak hem an alle kanten uut. Toen wier het doodstille.
‘Ik bin dood’, was het eerste wat e dacht. Toen begon e te hulen as een klein kind. En een hand lei zich op zien scholder met een: “Wat hef Meneer toch?” Deur zien troanen hen keek Kärel op. Aaltjen stond bie hem met de ofstandsbedieening in de hand. Oh wonder, zee had ergerder veurkommen. Hakkelend en noasnikkend vertelden e wat of hem oaverkoamen was. Zee begreep het nieet metene, want zee zei: Oh, een nachtmerrie”. Toen zag zee dat e zien gala-uniform anhad. ‘Oei, dit is echt’, dacht zee toen; ‘hier mot wat an edoan worden’. En Kärel hielp haer zelluf een handjen: “Ööltjen, ik holle het nieet meer, ik mot ter metene uut”, snikten e. “Dan zal Meneer toch eerst zien andere pak an motten trekken”. Kärel lachten deur zien troanen: “Iej hebt gelieke; hoe is het meugelijk, hoe is het meugelijk, dat ik zoo beteuverd wazze deur de tillevisie”. En hee rolden nöör zien sloapkamer um zich umme te klejen.
Een hallef uurken dernoa reej hee en liep zee in de zunnige herfstwind buten en alle moezenissen leken verdwenen. In het plantsoen an de oaverkante van zien huus wären kinder an het steujen en vlieegers oploaten en Kärel genoat, want het herinnerden hem an zien kinderjören, toen as Vader in de herfsttied met hem de vremdsoortigste vlieegende veurwerpen maakten töt an reuzen too. Dat vertelden e allemoale an Aaltjen, diee stille noast de rolstool te luusteren liep. Zoo vloag diee middag veurbie en oke de volgende noamiddagen, want Kärel bleef ter uut goan, soms zelfs allene.
Zon tien dagen noa diee angstige doodsbelèvenis begon der op de televisie een nieje kinderserie: Zunneschien, de Vrolijke Schimmel. ‘s Middes um vier uur begon de eerste oflèvering. Kärel wol kieken. Möör Aaltjen had ter nieet völle fedusie in: “Ik zol het Meneer nieet anroajen, Meneer”. Möör Kärel was eigenwies: “Ööltjen, der kan mien niks gebeuren, as iej derbie komt zitten met de ofstandsbedieening in de hand. Dan heb iej de tuiwkes in handen”.
Döör zatten zeebeiden dus toen de uutzending begon. De gebrukelijke muziek en bèèldintroductie: disse keer dansmuziek, met een vrolijke jonge schimmel, huppelend in een grösgreune wei. Kärel zat in zien rolstool mee te dansen en veur aleer Aaltjen ingriepen kon, was het al gebeurd: de bèèldbuis slörpten Meneer letterlijk op en zee kon der niks an tègenholden. De teevee uutdrukken dörfden zee nieet, want dat zol Meneer kunnen vernieelen. Zee besloat met hem mee te goan. Meujzaam klom zee de bèèldbuis in en probeerden de gebeurtenissen te volgen. Kärel zat in een weide een vlieeger in mekäre te prutsen. Zee ging hem helpen met het geraamte in mekäre te krusen en hee keek haer lachend an en neumden haer “Moder”. Hee had wel vaker ezegd dat zee op zien moder leek, möör haer der nooit veur anezieen. En wat had e een schik! Hee was een gelukkig kind …”.
