71 Makelaer
As hun trouwe hulpe diee vriedagmiddag binnenkump, is haer eerste vroage: “En meneer Kuijk, is het huis al verkocht?” Gerrit schudt zien heufd. Hee zeg nog ens weer dat hee de verkoop van hun huus an de Van Bommelweg nog gin driee moand döörveur in handen van de makelaer egeven hef en dat hee het volste vertrouwen hef in diee jonge man diee toen an hem veuresteld wier. Onder het vertellen zut hee weer helemoale veur zich hoe de ‘procedure’ van het kiezen van de juuste makelaer verlopen is. Döör zat een veurgeschiedenis an.
In dreeënzestig van de veurige eeuw, januäri of februäri, had hee dat huus – in anbouw - ekocht met hypotheek van de “UBO”, Uitkering Bij Overlijden, te Utrecht, via het “Assurantiekantoor Beijer & Co”, in Dèventer. De eigenaer-directeur döörvan kenden hee al heel lange. Op de ‘KLOS’ in Apeldoorn had Gerrit namelijk zien dochter mee helpen opleiden töt kleuterleidster. Deur diee dochter, Ans, had hee contact ekregen met de heer en mevrouw Beijer-Donderwinkel. Mevrouw had toen al, meenden e, een makelaersopleiding genoaten. Later haalden oke Herman, haer man, de vereiste diploma’s. Beiden wären zee betrouwböör en ze nammen kundige, jonge mensen as medewerkers an. Zoo kwammen heren as Bruil en Prins bie hun as werkers, keerls um ‘U’ tegen te zeggen, wat Gerrit töt op de dag van vandage nog dut, oke al werkt meneer Bruil nieet meer bie Beijer, wat noe trouwens ‘Boks-Beijer & Co’ heet. Meneer Prins is nog altied as verzekeringsman an ‘Beijer’ verbonden en Gerrit belden hem dus op toen hee zien huus verkopen wol. Hee vertelden wat ter an de hand was met Ali en hem en hee vertelden dat hee via ‘Boks-Beijer’ hun huus verkopen wol. Meneer Prins reageerden verrast, want een hallef jöör döörveur had Gerrit het ter nog met hem oaver ehad dat ze an de Van Bommelweg wollen blieven wonen, möör joa …, umstandigheden verandert. Prins zei dat heezelluf gin makelaer was, möör dat hee bie hun zol kommen met de pas bie ‘Boks-Beijer’ begonnen jonge enthousiaste makelaer, de heer Chris Schrijver. Dieezelde dag in december kwammen ze nog.
Toen Gerrit kennis met hem maakten, zag e dalijk met wat veur keerl hee te doon had: een oprechte, oapen, intelligente vent. In Dèventer neumden ze zon man een rezzenabele keerl! Hee zag dat Ali ook zoo dacht. Meneer Prins stond ter tevrèden breed lachend bie!
Met de heer Schrijver liepen ze het hele huus deur. Niks ontging hem op bouwgebied. Hee zocht nöör asbest, controleerden het onderhold, keurden de dubbele beglazing, ging de centrale verwärming noa, vroeg nöör de waterdichtheid van de kelder, ‘berèkenden’ de ruumtelijke meugelijkheden en goa zoo möör deur. Hee teunden zieneigen een vakman en … hee was belangstellend.
An het ende van zien rondgang vroeg e of ze der èven rustig bie konden goan zitten. Prins, Ali en hee luusterden andachtig nöör Chris. Diee legden uut dat zon mooi groot huus met zon prachtige tuin natuurlijk een heleboel geld weerd was, möör … het was veurlopig een slechte tied um huzen te verkopen. Hee vond dat de verkoop tactisch anepakt worden most. Gerrit was het härtstikke met hem ens. De heer Schrijver vond dat ter een pries evroagd worden most, diee net tegen de geschatte weerde veur de OZB an most liggen. Dan was ter spölruumte nöör boaven en nöör beneden … . En nieet stär aan de vroagpries väste holden. Der was noa zesenveertig jöör oaverweerde genog. “U kunt ook nog op die manier een beetje in de schoenen van de koper gaan staan!” Gerrit vond dat een heel gaaf standpunt: Iej mosten nieet het middelste met de beide enden hebben willen en zeker nieet in disse tied van recessie.
Hee stond op en zei: “Meneer Schrijver, U mag ons huis verkopen!” Hee zag dat Ali knikten.
Toen hee de dag döörop veur controle langes zien huus reej, zag e dat Chris bezig was een bord met ‘TE KOOP’ in de veurtuin te plaatsen. Een beste tussenpersoon, diee Chris, dacht e.
