54 Toon
Langes de kust en oaver slingerwègen rejen ze diee mergen nöör St. Brieuc. Diee stad was het mooie centrum van noordoostelijk Bretagne. Het bleek een ofstand te wèzen van zon veertig kilometer, dus wazzen ze der al um kwärt veur ellef. Um en in de stad leien nogal wat umgeweide bomen. Het bleek diee nacht van de viefden op de zesden juni de ene schoere noa de ander egeven te hebben. Op de camping hadden zee möör een enkel règendrupken ehad. Het was in disse stad ‘betaald pärkeren’, oke hier anegeven met een ‘P’. Bie ‘Armor’ wollen ze koffie goan drinken en döör zat hee …, diee gitzwärte neger, diee Gust op het eiland aan wal had zieen stappen. De man in zien keurige grieze pak en witte oaverhemd met een donkerrooje stropdasse zat met zien heufd in de handen an een töfelken triest veur zieneigen uut te kieken. Oke de musketiers zaggen hem. Zee gingen vlak bie hem zitten. Het plaatsnemmem maakten wat lawaai en de zwärte man keek in hun richting en glimlachten tegen hun. In zien ogen glinsterden troanen. Feitelijk schreiden e geluudloos, stelden Gust väste.
Hee stond resoluut op, neudigden met een handgeböör de man bie hun an de toafel te kommen zitten. Diee knikten dankböör en kwam metene. “Qu’est ce que c’est que ça?” vroeg Gust, en hee wees op de troanen op de wangen van de man. De man aerzelden èven en begon toen te proaten in het Frans, zoo vlug dat Gust het nauwelijks volgen kon. Hee zag dat Jan der ook meujte mee had. Diee hief bezwerend de handen en zei: “Lentement, lentement monsieur, je dois traduire vos mots pour mes amis “, ofwel: “Langzaam, langzaam mijnheer, ik moet Uw woorden vertalen voor mijn vrienden”. De man begon van niejs ofan, legden een boel pauzes, zoodat Jan en Gust zien woorden gemakkelijk vertalen konden. Toen hee het Dèventers heurden, gleej der inens een lach van herkenning oaver zien gezichte. Hee zei in dudelijk Nederlands dat hee Guillaume Carpentier heetten, op de ‘Hogere School voor Tropische Landbouw’ in Dèventer estudeerd had, Senegalees was en noe in Senegal de moderne en biodynamische land- en tuinbouw in Senegal wol “anzwengelen”. Hee had vier projecten opezet, twee in de buurte van Dakar, dat zon zeuvenhonderdduzend inwoners telden, bie Pikini, zeshonderdduzend inwoners, en bie Touba, drieehonderdduzend inwoners. Hee was in Frankriek um fondsen te werven veur diee projecten. Möör oaveral liep e met de kop tegen de mure en hee zag het nieet meer zitten. En dat alles vertelden hee in keurig Nederlands en … oke Dèventer woorden: “… anzwengelen …”, “Ik bin ewest”, “… goed les ehad ... .”, “… härtstikke … “. Um goed te ontholden! Dat dacht Gust teminsten.
Gust en Jan keken mekäre ieder keer an onder het luusteren. Vertaald hoofden der nieet meer te worden.
Toen de man uuteproat was, zeien Gust en Jan bienoa tegelieke dat zee hem helpen konden, möör ze wollen toch nog wat vroagen stellen. Gust wol eerst weten van wiee Guillaume in Dèventer Nederlands eleerd had. “Van Mijnheer Toon van Tongeren”, zei Guillaume. “Dan ken iej van hem zon boel Dèventer woorden”, lachten Gust. En hee vertelden dat Toon ene van zien beste vrinden was, diee Gust zien fondsen veur ‘De Derde Wereld’ steunden. Antoon van Tongeren had al jong in Indië de ärmoede onder de inlanders kennen eleerd, vertelden hee. Op de vroage of Guillaume nog contact met de heer Van Tongeren had, schudden Guillaume “Nee”.
Noe wier het makkelijk zat. Guillaume vroeg Jan zien potlood. Gust dicteerden hem de name en het adres van A. van Tongeren, Gorssel in Nederland en zei dat Guillaume schriftelijk contact met “Toon” op most nemmen. Gust zei dat oke zelluf te zullen doon. Zoo was dudelijk de “Toon” ezet! Wat is de wereld klein! En wat is Dèventer groot! En Gust was zieneigen dankböör dat hee oaveral wöör hee verbleef, zien contactliesten in zien binnenzak had zitten. Iej konden nooit weten!
