72 Zoaterdag, 7 december 2013 - Donkere en drovige dagen ... met een gèèlgolden glans
Ik kieke disse märgen terugge op een verdrieetige wèke. In gedachten goa ik weerumme nöör zoaterdag de dertigsten november. Ik hale de ochtendkrante uut de busse en ik sloa as altied dalijk de ‘Familieberichten’ op. Ik ziee dat Geert Werger op de achtentwintigsten oaverlejen is. Geert en ik hebt altied hele goeie contacten ehad, sinds wiejbeiden lid wazzen van de dorpssoos in Diepenveen. Dat kwam umreden dadde wiej onsbeiden met een kunstvorm bezighielden: hee met schilderkunst en ikke met dochtkunst. Döör kwam nog bie dat onze modertaal dezelden was. Geert was in Gronau geboren, kenden het Plattduuts en het Twents, ik bin een Dèventersen diee het Achterhooks-Sallands kent. Ene herinnering an Geert zal ik altied beholden. Ik ziee diee gebeurtenis nog zoo veur mien. Geert geet veur mien stoan, kik mien deurdringend an en zeg: “Gerrit, jij moet iets voor mij doen… . Ik heb een schilderij gemaakt, wat een bos voorstelt. Ik zou graag willen dat jij dat bij ons thuis komt bekijken en als je kunt, er een gedicht bij maakt”.
Enkele dagen later goat Ali en ik bie Rita en Geert op bezeuk. Geert nemp mien mee nöör zien ‘atelier’. Döör hangt een impressie van een bos in de herfst met rechte stramme stammen, dunne, in donker blad tegen een pärelmoeren hemelse achtergrond. ‘De Veurhof van de Hemel’, denk ik. En ik vertelle an Geert wat of ik ziee en ik wieze nöör een boom links veuran. “Döör stoa ik”, zeg ik op zien Dèventers. En Geert begint te lachen en hee vertelt mien dat dit het stuk bos is wat tegen de begraafplaatse “Tjoenerhof” an lig. Dan zeg ik dat ik graag bie dit schilderieje een sonnet schrieven zal. Ik zeuk het noe èven op en ik lèze dat de “Ik-figuur” in de Veurhof van de dood steet. En ik denke an Geert, diee oaveregoan is en ik probere mien veur te stellen wat dat is, oavergoan nöör een andere fase… . Het lukt mien nieet.
Donderdagoavend, Sunterkloasoavend, belt Mientje Bakker uut Wilpe ons: Mien Hammink uut Hoog-Keppel is diee middag um kwärt oaver ene oaverlejen. Mientje hef haer motten beloaven dat zee Ali uut Diepenveen en Gerda uut Hengelo noa haer tantes sterven metene bellen zal. Ali is mien vrouwe, Gerda is Gerda Houtkamp-Rutgers uut Hengelo. Mien Hammink-Smit, Gerda Houtkamp-Rutgers en Ali Kuijk-Witteveen bint nieet enkeld nichten möör tèvens al hun hele lèven härtsvrindinnen. Ze bint alle driee twee- à drieeëntachtig en töt vandage hebt zee mekäre hoaste nog wèkelijks ebeld. Döör völt dus noe oke weer een gat. Zoo wordt de asheupkes en de groeven um ons hen steeds talrieker. Ali en ik blieft nog steeds stoan in het uutdunnende bos wat ‘Veurhof’ heet in mien taal.
Dan worde wiej deur een buurman inelicht dat een andere buurman, Rein Waanders, oaverlejen is. Rein is een jöör en ene wèke jongeder as mien en dus viefentachtig. Het bos is al weer dunneder! Ik kneupe in mien oren dat hee op de zesden december oaverlejen is. “Driee keer is scheepsrecht”, denk ik zoomöör. En ik veule mien opgelucht, ik wete nieet wöörumme. Meschiens is dat, wiel mien moder welens zei: “Zukke dinger gebeurt een mense driee keer achter mekäre en dan geet het weer een hele tied goed”. Dat slöt natuurlijk närns op, möör toch gef het wat rust.
Zoo bint het noe nieet enkeld donkere möör oke drovige dagen. Toch goa we vanmergen met plezier op pad, eerst nöör de sunterkloasbie-eenkomst van de Strèèktaalgroep, van tien töt twalef en döörnoa nöör de kinder en kleinkinder in Aduard um pakjesoavend te vieren. Vanwege het oerslechte weer hebbe wiej dat donderdag nieet edoan.
Ik pakke alles in en as ik klöör bin en Ali spullen veur de oavernachting hef inepakt, vertrekke wiej. En as ik de stroate uutrieje, denk ik: “Zoo kriegt veur onsbeiden deze drovige en donkere dagen toch nog een gèèlgolden glans”.
