64 Vriedag, 15 november 2013 - Dierböre herinneringen an Mijnheer Rispens
Goat mien herinneringen an de heer Praamstra töt zon vieftig jöör weerumme, diee an mien docenten op de HBS töt meer as zeuventig jöör.
Het is, geleuve ik, moandag de vieftienden november negentien drieeënveertig. Het is het tweede lesuur van diee märgen. Wiej hebt Nederlands. Dat kriege wiej noe, in de derde klasse, veur het eerst van een dichter. Hee dicht nieet in het plat, möör in het Nederlands, en hee is feitelijk een echte dichterlijke filosoof, hee veult zich gin schoolmeester. Ik heb het oaver Jan Albertus Rispens, diee lèèfden van 1889 - 1962. Ik genieete noe dus de eer les van hem te hebben. Ik wete helemoale nieet watveur gedichten hee schrif, möör ik wete wel een geheim oaver hem. Dat heb ik van mien Ome Dirk Sterling. Diee werkt op Brinkgreven, achter de kuizen. Diee hef mien verteld dat hee Rispens les egeven hef in bookbinden, want in het noajöör is Meneer meestal an “het bladhärken” en dan kump e op eigen verzeuk een tiedjen op Brinkgreven logeren. Mien ome is ter möör wat trots op dat hee dan diee dichter mag begeleiden. “Möör nieet oaver proaten, heur!” Ook noe kump de conciërge zeggen dat Mijnheer Rispens wegens zieekte enkele dagen afwezig is
Ik vertelle mien klasgenoten nieet wat diee zieekte is. Noe nieet en nooit nieet, joa, meschiens as Meneer uut de tied is.
Ik hebbe nog ens een mooi gedicht van hem in het Dèventers vertaald uut zien bundel “Ora pro Nobis”. Wöör heb ik dat ook al weer? Oh, in disse laa. Ik lèze het härdop. Dat doo ik met poëzie altied: ik mot het heuren!
ENTER.
Ik kwamme weer noa völle jören
In het dörpken, wöör ik verbleve as kind,
Möör ik wist het , enkeld um te klören
Wat elke pelgrim ondervindt.
De brink, de kerke, olde bomen
En huzen, restten van het weleer:
Möör wat de tied ons had ontnommen
Vond ik slechts in enkele härten weer.
Wiej zatten in de kamer samen,
Wöör ik nog de sfeer van vrogger vond,
En het wieje uutzicht deur de ramen
Met het koren, dat in schoaven stond.
Wie sprakken van vervloagen dagen
En in de pozen van het gesprek,
Heurden ik, as toen, in eenteunig-trage
Moatgang de klokke deur het woonvertrek.
Wie liepen ens nog de olde wègen,
En toen ik weer hen most nöör mien stad,
Kwam ik as vanolds de kudden tègen,
Diee huuswöörts keerden oaver het pad.
Zee gingen loom in het oavendpozen
Veurbie en ik bleve, ze noazieend, stoan -
O weemood, dieepe, grondeloze,
Van al wat is veurbie-egoan.
Ik ziee dat ik ‘dörpsken’ heb espeld in plaatse van ‘dörpken’. Beiden zol kunnen, möör ik make der toch ‘dörpken’ van. Een biezundere keerl was e, diee Rispens. Met lieefde denk ik an hem terugge. In zien strèèktaal, Twents, hef hee nooit edicht. Jammer! Ze mot hem feitelijk helemoale vertalen in het Twents. Ik beginne döör nieet meer an. Kom, ik mot an het schrieven an …. . Ik doo mien dagelijkse plicht met dierböre herinneringen an Rispens.
