62 Dinsdag, 5 november 2013 - Winterbanden
Veur het derde jöör wissel ik in november van banden. Twee jöör terugge kreeg ik van Kemper een prachtig anbod: Ik kon veur een redelijke pries vier winterbanden kopen. De eerste keer was het wisselen veur niks en mien zomerbanden wieren gratis ergens opeslagen. Noa de winter zollen de banden weer ewisseld worden. De opslag bleef gratis.
Noa goa ik wisselen veur de derde keer. Ik mot ter vrog veur op, want ik heb met Herman, ene van de medewerkers in het garagebedrief, ofesproaken dat e um acht uur onze auto de brugge opriejen kan. Um tien veur achte bin ik al bie de werkplaatse en Rutger, de garageholder, derde generatie Kemper, kump net de achterdeure van het woonhuus uut met de sleutels van de receptie. Hee zut mien ankommen en veur e de deure lös dut, kump e eerst èven bie mien stoan as ik uutstappe. - “Meneer Kuijk, de jongens zijn er al. Ze drinken eerst even een kop koffie en dan gaan ze meteen met uw wagen bezig. Ik doe de deur open en dan kunt U heerlijk aan tafel gaan zitten om wat te lezen en ik breng U een lekkere kop koffie.”. – Azze wiej binnen bint, zeg Rutger dat e mien èven de “Stentor” van vandage brengen zal. As ik hem zegge da’k diee um zeuven uur thuus al in-ekeken hebbe, pakt e van de lèèstoafel een “Naober” met de woorden: “Dit is trouwens ook iets voor U!” – Ik ziee dalijk an de umslag met driee ofbeeldingen: een huus in het greun, pöörs en gèèl, een keuken en Jan Vayne met zien lange ärtistieke höör en het gèèl edrukte ‘Totaal anders tuinieren’, dat dit uutgave nummer vieve van 2013 is en dat ik diee al an de oaverkante bie AH ekocht hebbe en Rutger begint te lachen: “U zult het ook eens niet kennen!”- Hee nemt van mien de sleutels an en geet nöör de werkplaatse. Herman en een tweede monteur goat döör ook net nöör binnen. Ik verdieepe mien in “Naober”: de rubriek ‘Post’ met ‘Naober in Indonesië’, ‘Elvi’s picknicktuin’,’Niks te bikken’, ‘Krang’, ‘Teveel leesplezier’. Um dat laatste postberichken mot ik zoo lachen dat ik het härdop herlèze: ‘Hierbij zeg ik het abonnement op van Naober. Wegens te veel leesplezier’. – Dan stort ik mien op “Buren, land van verdwenen rivieren”. Het is een prachtig stuk oaver het Betuwse platteland, wöör de mense feitelijk met de fietse deur mot trekken um het olde städjen en de wieje umgeving te leren kennen. Ik denke bie het lèzen an het feit dat leden van ons vorstenhuus vake de achtername Van Buren voert, hoeneer as ze incognito, as onbekenden, ergens an deelnèmt. Onze Keuning Willem-Alexander is immers tèvens Graaf van Buren.
Ik bin zoo in het blad verdieept da’k egensnieet merke dat Herman de auto nöör buten rit. De tweede medewerker steet inens bie mien met de sleuteltjes in de hand. – “Klaar Meneer!” – Rutger zit an de balie achter zien computer. Ik trekke mien pinpas. De monteur zeg: “Ik moet er nog één ding aan toevoegen”. – Een minuut later rolt de rèkening uut de printer as een auto van de brugge. Het totaalbedrag van banden verwisselen, winterklöör maken, wat ölie bievullen en een kleine nog oapenstoande rèkening van vervanging van twee lempkes, völt mien alleszins mee: met beeteewee nog gin honderd vieftig euro.
Ik proate nog èven noa met Rutger, ik kenne tenslotte de familie Kemper, driee generaties, al vanof negentien tweeënvieftig, toen wiej noast hun op Rande zeuventig kwammen te wonen. Het is noe tweeduzend dertiene. Dat is dus eenenzestig jöör! Ik kochte der toen de ‘Gazellefietse’ veur Ali en wazze vanof diee tied klante. Veur Ali en mien was en is Kemper nog altied “het adres”.
Dat bedenk ik mien as ik nöör huus rieje. Döör bi’k um èven oaver negene. Mien zwoager Gerrit, breur van Ali, is ter al. Diee is noe drieeënzeuventig. As twalefjörig jungesken kwam hee op Rande zeuventig noast Kemper al bie ons koffie drinken. Dat kump e vandage oke doon. “Zitten de winterbanden erop?” vrög hee. “Zeker bij Kemper, hè?” – Ik antwoord: “De winterbanden zit terop. Het mag glad worden!”
