11 Woensdag, 22 mei 2013 - Ofscheid sleurhutte
Het lèven van ieder mense is een roman, een verhaal dus, meestal in zien geboortestrèèk en –taal. In de volkstaal dus. Zoo oke het lèven van mien en mien vrouwe. Ik beseffe dat altied heel goed as ik met de cäravan op pad binne. Dat is altied een dubbelroman, een volksverhaal in mien volksverhaal. Dat besef ik vanmärn ens te meer, noe ik veur het laatst de butenspieegels veur het trekken van mien sleurkärre in de auto legge. Straks zal ik mien ‘Beijerland – Vitesse – 350 DD’ veur het allerlaatste sleppen, nieet verre, nöör “Ton Jansen – Recreatie” op Den Nul. En ik denke weerumme an tweeëntwintig jöör vakantievreugde in veural Nederland, möör oke in Frankriek, Zwitserland, Duutsland, Oostenriek, Denemärken, op Bornholm.
Um tien uur is mien oldste zönne der. Hee zal de woonwagen oavernemmen veur de restweerde, want disse wagen he’k figuurlijk natuurlijk al lange of-eschreven. Samen rieje wiej nöör Jan Nieuwenhuis an de Wetermansweg, wöör ik de wagen vanof de zomer in tweeduzend negen ’s winters in de stalling had: Jan en Ali bint goeie kennissen van Ali en mien. Jan is er nieet. Dat weet ik, want hee geet op zon mooie märn as vandage met een jonge gehandicapte fietsen. Vriewilligerswerk is de familie Nieuwenhuus nieet vremd! Ook dat is een roman!
Wiej trekt het greune zeil van de wagen en koppelt diee an. De verlichting dut het möör gedeeltelijk: de linker lichkes doot het nieet bie het richting angeven. Gin nood! Wiej hooft namelijk enkeld möör bochten nöör rechts te dreien! Wiej riejt de weg nöör Jan zien boerderieje uut, rechtsof Wetermansweg, rechtsof nöör Dèventer, rechtsof nöör de Zwolseweg, rechtsof richting Zwolle, dan Olst veurbie en rechtsof op de grens met Den Nul, rechtsof nöör ‘Ton Jansen’. En dan hoof ik möör ene keer linksof het pärkeerterrein op. Döör stal ik de cäravan. Wiej meldt ons an de balie. Een vrindelijke helpster verwis ons nöör de werkplaatse. Gerrit geet rechts achter de combinatie stoan as ik diee achteruut rieje en achteruut de hook nemme richting grote weg. Dan riej ik nöör de werkplaatse. Wiej wordt ontvangen deur Henri ten Have, bedriefsmedewerker. Ik geve hem de cäravansleutels en mien papier met döörop eschreven wat noast de gewone dinger allemoale an de cäravan edoan worden mot. Hee koppelt of en wiej sprèèkt of dat hee bellen zal as de wagen klöör is en hee hof gin hoast te maken. Wiej riejt weer nöör Diepenveen!
As Gerrit al lange weer onderweg is nöör Aduard, geet de telefoon. Het is Henri ten Have. Hee vertelt dat de rechter veurkante van de cäravan verrot is. Het kan hersteld worden, möör dat kost zeker tweeduzend euro an materiaal en hee hef ter nog een ruilwagen stoan diee zon viefentwintighonderd kosten mot. Ik zegge dat ik het met mien zönne besprèken zal. Dan bel ik Gerrit, met de gedachte dat ik mien wagen gewoon ‘oaver mot doon’ an Ton Jansen. Gerrit wil der eerst ens goed oaver noadenken. Toch belt e een hallef uurken later al terugge: “Doe de caravan maar helemaal weg. Wij wilden hem graag hebben, omdat we aan de wagen gewend waren door al die zomervakanties op ‘De Worp’ in Deventer, waar jij hem voor ons neerzette. Een andere vreemde caravan willen wij niet”.
Wat bin ik inens bliej! Ik belle onmiddellijk ‘Ton Jansen’ en ik sprèke of dat ik donderdag, de drieeëntwintigsten, de papieren kom brengen um de cäravan an hun oaver te dragen. En ik realisere mien wöörumme as ik zoo bliej binne: In gedachten had ik mien zönne en schoondochter met diee anhanger al deur Europa zieen toeren en der een ongeluk mee zieen kriegen! Ik wazze der zenuwachtig van. En noe wazzen diee zenuwen inens verdwenen, “verzwonden” zol mien vader zeggen, möör zien vader was dan oke een Achterhoker.
Mergen goade wiej, Ali en ik, ofscheid nemmen van onze trouwe sleurhutte.
