7 Vriedag, 10 mei 2013 - Ofscheid van Henk Savelkoel
Dubbele gedachten as ik diee märgen wakker worde. Op de tienden mei veertig, oke een vriedag, toen de moffen verroaderlijk in ons land binnen vielen, kreeg Henk Savelkoel döör nog weinig van mee: hee most de vieftienden juli van dat jöör, op een moandag dus, nog twee worden. Noe is hee hoaste viefenzeuventig. Wat een verschillende vriedagen! Möör wel twee met een grote verslagenheid, met verdrieet, met wanhoop meschiens.
Ali is noe ook wakker en ze zeg: “Denk je eraan vanmorgen naar de crematieplechtigheid van Henk Savelkoel te gaan?” – Ik zegge da’k ter noe al veurtdurend an denke en dat ik het feitelijk wel passend vinde dat diee gebeurtenis op vriedag de tienden mei is. Ali snapt het metene en ze zeg dat ter ene oavereenkomst is met toen: verslagenheid.
Ineke Leeftink hef mien te kennen egeven dat zee oke namens de Strèèktaalgroep in ‘Steenbrugge’ wèzen zal en dat ze Wil Scheuter, uut de Hoge Hondstroate, een zeer meelèvend lid van onze club, met al het wel en ween van onze leden begoan, op zal halen. Ineke wil mien met alle plezier tèvens ophalen, möör ik rieje der het lieefste zelluf hen, umdat ik nog nieet wete wöörof ik noa diee bieëenkomst hen mot.
Ik kleje mien met zwärte brook en blauwe blazer, wat altied een beetjen ‘vèteranig’ andut en ook rouwvol is. Want ik rouwe. Ik ziee diee dappere huzaer met zien blauwe baret met Sint Joris-embleem steeds veur mien en oke in zwärte brook met blauwe blazer.
As ik um vief oaver tiene vanof het Drieekwärtierslaantjen ‘Steenbrugge’ op rieje, löp ter net een hele grote groep mensen van de linker pärkeerplaatsen nöör de ingang veur ‘Bezoekers’ van het crematorium. Ik denke dat het leden en anhangers bint van de muziekvereniging uut Klörenbeek, wöör Henk lid van is eworden noa het opheffen van ‘Ons Ideaal’. Ik slute mien bie hun an en ik ziee oaver hun heufden hen dat de hal al aerdig vol is met belangstellenden. Dat dut mien heel goed! Binnenekommen ziee ik Ineke en Wil al links in de hook zitten. Noast hun hebt ze al een plèètsken veur mien vriejeholden. Noa het tekenen van het condoleanceregister goa ik bie hun zitten.
Um hallef elf worde wiej binnen eneudigd. Het is möör goed dat ter verzocht is de mobieltjes uut te zetten, anders had ik dat zèker vergèten. Der bint gin zitplaatsen meer veur ons, zoo druk is het, möör een vrindelijke gastvrouwe weet toch nog plèètskes veur ons te versieren.
De plechtigheid begint. Deur het middenpad wordt de kiste deur de familie nöör het podium erejen en veurzichtig neerezet, met bloomstukken döör umhen eschikt. Dan volgt ter een plechtigheid vol muziek, ofewisseld met herinneringen an Henk. Met zien dwärsfluite an de mond kik Henk vanof de wand deur zien brille, lèvensecht, bliekböör voldoan, too. Het is roerend, diee ofwisseling rondumme dit muzikale lèven. Ik kriege bie toeren de troanen in de ogen en as ik veurzichtig um mien hen kieke, ziee ik dat het een boel mensen in disse stampvolle aula precies zoo geet.
As ofscheidsmuziek wördt de “Huzarenmärs” espöld en bienoa härdop zing ik stukskes döörvan mee. En dan blik hoe druk of het is. Pas as de märs veur de zesde keer espöld wordt, kunt Ineke, Wil en ik onze lichte neiging of buging maken veur Henk. Dan wandelen wiej stille nöör koffie met een breudjen. Gelukkig kunne wiej èven zitten en noaproaten. Dan wille wiej ons ansluten bie de stoet um mevrouw en de kinder te condoleren, möör dat hooft nieet. Vrindelijke verpleegkundigen uut het Dèventer zieekenhuus loat ons veurgoan. Het bliekt collega’s te wèèn van Ineke en ze gunt ons, oldjes, dit privilege.
Mevrouw Savelkoel bedankt ons veur onze belanstelling en zee onderstreept nog ens hoe Henk genoat van de bieëenkomsten van de “Strèèktaalgroep Dèventer en Umstrèken”.
Ik rieje nöör huus …, langzaam …, ik heb het geveul dat Henk noast mien zit … .
