4 Zundag, 5 mei 2013 - Vreugde en Verdrieet
De zunne schient. Wiej zit onder het balkon op ons terräsken an de achterkante wat uutkik op de huzen an de oaverkante van de Grutterinkstroate. Het is ‘Bevrijdingsdag’ en bie driee huzen tegenoaver ons hangt het roo-wit-blauw vrolijk in het zachte windjen hen en weer te wieegen. Ali zit te lèzen in ‘Leven en werken van een fysisch geograaf’, een autobiografisch werk van drieehonderd eenentwintig bladziejen, wat les as een roman. Ik wete dat, want ik hebbe het al uut. Het is eschreven deur Jules Scholten, een vrind van ons uut Rhenen, diee met zien vrouwe en oke met zien beide kinderen jören oaver de wereldbol zien prachtige milieu-dieenende werk edoan hef en de mensheid döör volgens mien een geweldige dieenst mee bewezen hef. Ik denke ondertussen terugge an de tienden april viefenveertig: de ‘bevrijding’ van Dèventer deur de Canadezen. Ik ziee hun tanks, allemoale eneumd nöör hun uutvinder de heer Tank, weer in Schalkhaer stoan. Ik denke in gedachten lachend an de blauwe huzären van Boreel, wöör ik bie heb meugen dieenen, oke al bin ik anderhallef jöör in ‘Volkssanatorium Hellendoorn’ bie de ‘Liggende Vrèters’ ewest. Driee rood-wit-blauwe vlaggen an de oaverkante. Het getal van de ‘Volheid’ en veur mien oke van de ‘Vreugde’.
Tegen ’s middes vier uur geet de telefoon. Ik nemme op: “Ja”. – “Spreek ik met Meneer Kuijk van de dialectcommissie …?” – “Spreekt U mee!” – “Meneer Kuijk, ik moet U de verdrietige mededeling doen dat de heer Savelkoel, Henk Savelkoel, gisteren overleden is”.
Ik schrikke: Henk oaverlejen, Henk uut diee geweldig muzikale familie, wöör vrogger “Ons Ideaal” op dreef! Henk, de tien jöör jongere huzaer van Boreel, net as mien! … Möör ik wete in mien schrik der toch nog een “Gecondoleerd en heel völle sterkte uut te kriegen”.
De belster vrög of ze de rouwkaerte veur de dialectkringe nöör mien meugt sturen. Ik zegge dat het natuurlijk mag en dat ik wel zörgen zal dat het dreuvige niejs verder kump. En ik wense haer nog een keertjen alle sterkte veur de hele familie.
Ali hef mee-eluusterd. Ze slut haer book en wiej proat oaver Henk, diee zoo heel graag op diee ‘s zoatersmärgens, de eersten van iedere herfst-, winter- en lentemoand, op de bie-eenkomsten van de dialectgroep Dèventer en umstrèken mocht kommen um zien dialect te belèven en te sprèken. En ik kieke nöör de vlaggen an de oaverkante en ik zinge in gedachten De ‘Huzarenmars’: Wij zijn huzaren, wij zijn huzaren, wij zijn huzaren rood – wit – blauw / Wij zijn huzaren, wij zijn huzaren, ons Vaderland getrouw / Al is ons ‘Wapen’ nog zo klein / Wij zullen steeds de eersten zijn / En is ons Vaderland in nood / Wij blijven het getrouw tot in de dood. Of ik de woorden allemoale goed hebbe, kan nieet schèlen, het geet mien um de prachtige märsmuziek. En ik ziee Henk in gedachten zitten en hee spölt diee märs op zien dwärsfluite mee.
“Ik mot Ärie Hofstede, Märtin Borkent en Ineke Leeftink, de andere commissieleden van onze dialectgroep möör een mailken sturen”, zeg ik. Ali knikt, möör zeg terbie dat ik mot wachten töt ik dag en uur van het ofscheidnemmem van Henk wete. Ik knikke. Dan blieven wiej stille zitten, beiden met onze eigen gedachten. Dodenherdenking en Bevrijding, twee bie mekäre heurende zaken, oke veur Henk. Op de vierden mei kan het nieet missen dat ik an hem denke en op de viefden kan ik toch denken an zien ‘bevrijding’ uut het liejen. In mien härte had Henk al een plaatse deur zien èvenwichtige karakter en zien huzärenhumor, döör hove ik niks an te doon, vier en vief mei zult hem bie mien veurtdurend doon herlèven, net zoo lange as ik ter nog binne. Hee hef zich eschaerd in de riejen diee mien bint veuregoan. Meschiens zut e mien dit oaverdenken … . Ik bin bliej dat ik hem heb meugen kennen … .
