166 Jeux sans frontières
Het enige wat Top dinsdags moest doen was geld halen in Sarrebourg. Hij reed er met Jan heen, want die moest een paar nieuwe sportschoenen hebben: er waren gaten in de zolen van de zijne gesleten! Toen gingen Jan en hij meteen maar een wandeling in de bossen rondom Sarrebourg maken om Jan zijn schoenen in te laten lopen. Op een paal, in een houten daarop getimmerd bakje, zagen ze een prachtig glinsterende steen vol gouden en andere kleuren liggen. Ze zagen hem eerst voor een brok ijs aan. De steen nodigde hen als het ware uit hem mee te nemen, maar ze lieten hem liggen, want het bakje bewees dat hij er speciaal neergelegd was om te bewonderen. De vele gouden tinten deden Top aan pyriet denken, een zwavelkies die daar op een of andere manier terechtgekomen was.
Toen ze op de camping terugkwamen, troffen ze de drie musketiers in een niet al te beste bui aan. Ze vonden het zo jammer dat deze kampeervakantie aanstaande zondag al weer voorbij was. “Kop op jongens, de week is nog lang niet voorbij, we gaan nog leuke dingen doen”, zei Top. Toen klaarden hun gezichten op.
Woensdag de drieëntwintigste gingen ze met twee auto’s naar Nancy. Ze reden er over de ‘grote weg’ via Moyenvic heen. Om 10.50 uur zetten ze de auto’s op een ‘betaalparkeerplaats’.
Nancy bleek een prachtige stad. Vooral de ‘Place Stanislas’ en omgeving was prachtig. Bovendien waren ze daar bezig geweldige decors te bouwen voor het grote internationale televisiegebeuren “Spel zonder Grenzen”, dat volgens een door Jan gekochte krant op 29 juli 1975 uitgezonden worden zou: “Jeux sans frontières à Nancy – Quatre ans d’efforts pour amener les caméras de l’Eurovision, place Stanislas, le 29 juillet, ofwel Vier jaar inspanningen beloond om de camera’s van de Eurovisie naar Place Stanislas te halen op negenentwintig juli. –“.
Jan las de rest van het artikel niet in het Frans voor, maar vertaalde het meteen, moeizaam, in het Nederlands: “Dinsdag 29 juli om vijf over negen ’s avonds zullen Nancy en het Place Stanislas schitteren tijdens de grootse Eurpese televisieshow. “Spel zonder grenzen” zal voor de eerste keer plaatsvinden in Lorraine. Dat is geen gering voorrecht: slechts één enkele Franse stad heeft per jaar het recht in de schijnwerpers te staan van zeven deelnemende landen. Dat is heel mooi, omdat het spektakel het hele netwerk van de Eurovisie in beweging zet, dat negentig miljoen kijkers omvat, waarvan achttien miljoen Franse!”
“Denk iej noe echt dat diee allemoale nöör diee waterballetten en met zeep ingesmeerde hellingen goat kieken, wöörbie de deelnemmers enkeld smerig en nat wordt?”
De anderen geloofden daar niets van . Jan zelf bijvoorbeeld zei, dat hij ene keer naar dat kinderachtige kuddegedoe had zitten kijken, maar dat het spel ‘zonder mensen’ daarna voor hem niet meer hoefde.
“Ik kenne wel een bèter spel zonder grenzen, jeu de boules of petang”, zei Top. “Wij hebben daar de echte ballen niet voor”, zei Hans. Top zei dat ze die dan gingen kopen. Hij stapte met hen het eerste het beste warenhuis in en kocht vier maal twee echte metalen petangballen voor Jan en de drie musketiers. Ze konden hem horen zeggen: “Quatre fois deux de boules métaliques”. Wat zagen die er glanzend verchroomd uit!
Het was ondertussen erg warm geworden. Ze zochten in het ‘Parc de la Pépinaire’ schaduw, verfrissing en rust bij een magnifieke fontein onder lommerrijke bomen. ‘Dartele Jan’ en de drie musketiers gingen daar de ‘boules’ nog even ‘uitproberen’. Ze waren erg enthousiast.
In het park was ook een kleine maar leuke dierentuin. Daar liepen ze nog eens heerlijk wat rond. Terug op de camping gingen Jan en de mannen meteen het ‘balspel zonder grenzen’ spelen.
